ลูกชิ้นสาคู

นกตะวัน

เราผ่านฝนที่ตกหนักไม่ต่ำกว่า 3 ครั้ง แต่ยังโชคดี เมื่อมาถึงนครสวรรค์ไม่มีฝนตกแต่อย่างใด แล้วรถตู้ของเราจึงแล่นตามรถปิกอัพ Birders Journal ของนายโต้งไปเรื่อยๆ สุดแต่ว่าจะพาเราซอกแทรกไปไหน จนกระทั่งมาจอดที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เมนูเด็ดของที่นี่คือลูกชิ้นปลากราย พอเข้าไปนั่งในร้าน ทุกคนจึงสั่งก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลากรายมาทานคนละหลายชาม เพราะแต่ละชามน้อยเหลือเกิน มิหนำซ้ำลูกชิ้นยังเล็กจนน่าจะเรียกว่า สาคู เสียมากกว่า
ถึงมื้อค่ำจำได้เข้าในร้าน			
เรานั่งทานทุกที่มีก๋วยเตี๋ยว
เหลือเส้นเล็กเจ๊กทำนุ่มฉ่ำเชียว		
ลูกชิ้นเคี้ยวดั่งสาคูกินถูฟัน
แม้ได้ลิ้มชิมรสสดปลากราย			
รู้สึกคล้ายคลึงแป้งแสลงฉัน
กินเท่าไรไม่อร่อยแม้ร้อยพัน			
ใครหนอสรรค์เสกปั่นปั้นเล็กลง
เสียแรงเป็นเช่นเมืองลือเลื่องปลา		
ใช่เข้าท่าทำลูกชิ้นหมิ่นประสงค์
ไม่พอคำทำให้กินไม่ลง			
ได้แต่ปลงปรับตัวกลัวหิวตาย
หากเที่ยวผ่านย่านนี้ทุกทีแวะ			
เสนอแนะเมนูเด็ดเม็ดมากหลาย
โรยใส่ชามตามเส้นเห็นเรียงราย		
ดูเป็นสายสร้อยสาคูอยู่คละกัน
ในระหว่างรับประทานอาหารค่ำ ดูเหมือนทุกคนตั้งหน้าตั้งตากินก๋วยเตี๋ยวอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ค่อยพูดจากัน คงจะหิวกันทุกคนจนตาลาย เพราะเลยเวลาอาหารค่ำมานานมากแล้ว กว่าจะออกจากร้านอาหารจึงเป็นเวลาเกือบ 20.00 น. ทีเดียว แล้วคณะทำงานของ Birders Journal ในรถปิกอัพคันงาม กับสมาชิก Birders Journal ในรถตู้จำต้องเอ่ยคำลาให้แก่กันเสียที หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นสาคูร้านนี้นี่เอง ต่างคนต่างไป คงอีกนานกว่าจะได้เจอะเจอกันอีก 
ตามหาลมปีกที่คิดถึง ปลายทางหิมาลัย 44
2 สิงหาคม 2547