ฟ้าหลังฝน

นกตะวัน

ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดระยะ นกหางรำดำ (Dark-backed Sibia) กับนกแว่นตาขาวสีทอง (Oriental White-eye) หลายตัว พากันมาหากินบนต้นไม้ใกล้ๆบ้านพัก หลายคนยกกล้องขึ้นส่องดู แต่หลายคนช่วยกันขนสัมภาระเข้าบ้านพักซึ่งตั้งอยู่บนเนิน ภายในมีที่นอน 12 ที่พร้อมผ้านวมอย่างดี มีห้องน้ำรวมอยู่ทางด้านหลัง และแล้วในไม่ช้า สายฝนซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเริ่มซาลงทีละน้อย ทีละน้อย จนหยุดสนิท และแดดเริ่มส่อง
พอฝนซาลาไปฟ้าใสสวย			
สว่างด้วยแดดทอแสงก่อสี
พฤกษาชุ่มชอุ่มใบเขียวใสดี			
งามเต็มที่ทั่วพนาน่าชมพลัน
แม้เพลิดเพลินเดินเล่นลมเย็นจัด		
สายลมพัดแผ่วมาพาใจหวั่น
กลัวฝนตกนกหนีอีกทีนั้น			
รอบข้างมันมืดร้างว่างร่มเงา
ยามทุกข์หายมลายไปทำใจสุข		
ต้องสนุกทุกทีไม่มีเหงา
ลืมหมดได้ไม่คิดจิตซึมเซา			
หากโง่เขลาเศร้าไปใครทุกข์ทน
อย่าหวั่นไหวให้ฝนหล่นหัวเราะ		
เลิกใจเสาะเกินไปใช้ปากบ่น
ฟ้าเปิดแล้วแจ๋วใสสุขให้ล้น			
สู้ผจญทนเดินเพลินชะตา
แม้กลัวว่าฝนจะตกลงมาอีกและระหว่างทางไม่มีที่หลบฝน แต่พวกเราออกเดินดูนกอีกครั้ง ทยอยกันเดินไปตามถนนราดยางมุ่งสู่ น้ำตกแม่ปาน หวังว่าฟ้าหลังฝนคงช่วยให้นกพากันออกมาหากินให้ได้เห็นตัวบ้าง เราผ่านทางเข้าไปยัง น้ำตกผาสำราญ แล้วเลี้ยวขวาเดินมาเรื่อยๆจนเกือบสุดถนน แลเห็นน้ำตกแม่ปานไกลออกไปทางเบื้องหน้าท่ามกลางสายฝนพรำ จนดูราวกับว่าตกลงมาจากฟากฟ้า ทั้งๆที่ตกลงมาจากหน้าผาสูง ท้าทายให้เราอยากเข้าไปสัมผัส
ตามหาลมปีกที่คิดถึง ปลายทางหิมาลัย 7
31 กรกฎาคม 2547