ไม่อยากให้เอ่ยคำร่ำลา .. อย่ามีบทสนทนา ..เหมือนว่าจะจรจาก ได้ยินแล้วใจหาย .. น้ำตาเป็นสาย..ไหลพราก เก็บกลั้นลำบาก .. มันยากจะทำใจ อย่าทิ้งฉันไว้อย่างนี้ .. ความอาทรที่เธอมี .. หมดแล้วใช่ไหม จึงปล่อยฉันอ่อนล้า .. เหว่ว้าไม่มีใคร หากเธอจะจากไป .. ทั้งหัวใจคงร้าวราน คืนค่ำเคยพร่ำคำออดอ้อน .. เคยง้องอน..กล่อมนอนด้วยเพลงหวาน ความห่วงใยของฉัน .. ใครกันจะต้องการ หรือมันน่ารำคาญ .. เธอจึงพาลไม่อยากฟัง เมื่อวันเคลื่อนและเดือนผัน .. สุดท้ายความผูกพัน .. คงเป็นแค่ความหลัง ดั่งสายว่าวถูกตัดขาด .. ฉันไม่อาจจะฉุดรั้ง แล้วว่าวก็ผุพัง .. เป็นสิ่งน่าชังให้เธอลืม ...........................................
ผู้หญิงสีม่วง 31 ก.ค. 2547 17:38 น. - ID 58239 
1491
20
0
31 กรกฎาคม 2547 17:41 น. - comment id 303450
กลับจากไปสัมมนาที่มหาสารคามแล้วค่ะ .. ฮะฮะ .. หายไปหลายวัน .. คิดถึงไทยโพเอมมาก ๆ .. พบความเปลี่ยนแปลงแล้ว .. ใจชุ่มชื่น .. อยากจะลงกลอนขึ้นมาเลย .. อิอิ .........................
31 กรกฎาคม 2547 18:01 น. - comment id 303460
กลับมาถึงก็เอาความเศร้ามาฝาก สงสัยคงจะ จำพรากจากคนสำคัญ จึงเขียนกลอนมาขยำ หัวใจอีกตามเคย นี่ขนาดตั้งใจวางเฉยก็ยัง หลั่งน้ำตา อาจเป็นเพราะได้วิชาที่แก่กล้ามา จากการเข้าอบรม ขอตัวกลับไประทมอีกสัก สามถึงสี่วัน..... จะกลับมาอ่านครั้งที่ 100๚ะ๛ size>
31 กรกฎาคม 2547 18:31 น. - comment id 303469
เศร้าจังเยยอ่าค่ะ อย่าเศร้ามากนะ เด๋วจาไม่ซาบายอ่ะคะ เป็นห่วงและเป็นกะลังใจให้นะคะ
31 กรกฎาคม 2547 18:38 น. - comment id 303479
ใช่แล้ว ผมก็ว่า ไม่เห็นเสียนาน ตอนแรกคิดว่า ผมตาบอดสีม่วงสะแล้ว ที่มองไม่เห็น แต่วันนี้เห็นแล้วค่อยโล่งใจหน่อย อะไรมันจะขนาดนั้นชีวิต
31 กรกฎาคม 2547 18:47 น. - comment id 303485
ไม่มีใครอยากทิ้งใครให้ลำบาก ไม่มีใครเคยคิดอยาก..เห็นใครร้องไห้ ไม่มีใครอยากทำร้ายหัวใจใคร ถ้าเลือกได้ไม่มีใครอยากจะทำ... เขียนได้ดีครับ กลอนเศร้าจริงผู้หญิงคนนี้ จงรักความเป็นตัวตน และภูมิใจในตัวเองครับ แล้วเราจะยืนได้ในโลกแห่งความจริงที่มีตัวเราต้องการตัวเราเองอยู่เสมอ.... เคยมีคนสอนว่า ถ้าเราเชื่อมั่นในสิ่งไหนจงเชื่อมั่นต่อไปแล้วสักวันจะเป็นเช่นดั่งที่คิดหวัง ถ้าเชื่อว่ารักงาม จงเชื่อต่อไป แม้วันนี้ไม่ได้ดั่งหวัง แล้วสักวันหนึ่งคุณจะเจอความงามนั้น ซึ่งอาจงามกว่าที่ใจมาดหมาย.... หวังใจ...หวังใจ...
31 กรกฎาคม 2547 19:51 น. - comment id 303512
เศร้าจังเลยครับ แวะมาให้กำลังใจครับ :)
31 กรกฎาคม 2547 21:52 น. - comment id 303594
ได้แต่เก็บเป็นความประทับใจ ไม่กล้าบอกออกไปว่าแอบมีใจ แอบใฝ่ฝัน สิ่งที่ทําได้ คือแอบส่งหัวใจ แอบมองไปวัน-วัน แค่ได้ใกล้ชิดเธอเท่านั้น แม้จะได้แค่แอบผูกพัน ก็พอใจ ~?:*:?:*:?:* ll๛เมกกะ [เมก]๛ll ~*~ ll๛[แค่]คนในนิยาย๛ll *:?:*:?:*:?~
31 กรกฎาคม 2547 21:53 น. - comment id 303597
ได้แต่เก็บเป็นความประทับใจ ไม่กล้าบอกออกไปว่าแอบมีใจ แอบใฝ่ฝัน สิ่งที่ทําได้ คือแอบส่งหัวใจ แอบมองไปวัน-วัน แค่ได้ใกล้ชิดเธอเท่านั้น แม้จะได้แค่แอบผูกพัน ก็พอใจ ~?:*:?:*:?:* ll๛เมกกะ [เมก]๛ll ~*~ ll๛[แค่]คนในนิยาย๛ll *:?:*:?:*:?~
31 กรกฎาคม 2547 22:34 น. - comment id 303620
แวะมาเยี่ยมชมผลงานค่ะ เศร้าจังแหะ ไพเราะมากค่ะ
1 สิงหาคม 2547 01:10 น. - comment id 303670
กลอนเพราะจังเลยคะ มาให้กำลังใจผู้หญิงสีม่วงที่เพิ่งกลับมาจากสัมมนานะคะ
1 สิงหาคม 2547 07:08 น. - comment id 303708
ในอ้อมกอดของความ..ปวดร้าว ที่เธอทิ้งทุกเรื่องราว..ไว้ที่ฉัน ทุกสิ่งจบลง...ตรงที่เธอหมดความผูกพัน ความฝันของฉัน..ก็ต้องสิ้นสุดลงแค่นั้น...ในพริบตา ปลอบตัวเอง...ด้วยหัวใจที่เหน็บนาว เห็นภาพฝัน..คืนวันของเรากำลังเลือนพร่า ภาพเธอคนที่เคยอยู่เคียงใกล้..รอยยิ้มสดใส..ถูกกลบไปด้วยน้ำตา เธอทิ้งฉัน..ทิ้งฝัน..วันคืนเก่าเหล่านั้นไม่อาจเรียกคืนมา ข่มใจ..หลับตา..ผ่อนลมหายใจช้าๆ เพื่อกลืนความเจ็บล้าลงไป เหนื่อยล้า...อยู่กับห้วงเวลาที่ใจบอบช้ำ คำว่ารักวนเวียนในความทรงจำ..ตอกย้ำ..เกินกว่าจะทำใจให้ได้ คนเจ้าน้ำตากลายเป็นฉันคนนี้...นับแต่นาทีที่เธอไม่เหลือเยื่อใย ฉันเจ็บร้าวมากมาย....และยังทำอะไรไม่ได้... นอกจากร้องไห้...และกอดตัวเองเอาไว้ลำพัง ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ แวะมาทักทาย .. ตอนเช้าๆ ค่ะ
1 สิงหาคม 2547 07:54 น. - comment id 303717
หน้าส่วนตัว
..เรน..คิดถึง..นะคะ..
มากเลยแระ...
..มากกว่า..ใครด้วยน๊า ..
1 สิงหาคม 2547 09:43 น. - comment id 303766
ใครหนอใจร้าย...ทำให้น้อยใจ แต่ความน้อยใจ...หายกันได้...น่า...นะคะ ^_^ ......................................................................
1 สิงหาคม 2547 10:04 น. - comment id 303776
อย่าร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือดเลยนะเดี๋ยวก็อดใจไม่ไหว ฮือ ๆ เพราะชอบกินหลู้ เมืองเหนืออยู่ด้วย ซี๊ด
1 สิงหาคม 2547 10:50 น. - comment id 303825
มาอ่านเป็นกำลังใจนะครับ เขียนได้ดีนะ
1 สิงหาคม 2547 14:50 น. - comment id 303946
แวะเวียน เข้ามาอีกครั้ง ๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑ ในวันที่เธอ ทิ้งคำร่ำลา นั้นไว้ มันทำร้ายใจให้ทนทุกข์ทรมาน .............. คงเจ็บจริง จริง
1 สิงหาคม 2547 18:57 น. - comment id 304032
กลอนเพราะแบบเศร้าๆอ่าค่ะ ปลาวาฬมาทักทายนะคะ
1 สิงหาคม 2547 19:39 น. - comment id 304042
หวานปนเศร้า...ขนาดนั้นเชียวเหรอคะ...พี่ราชิกา..มาเป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ...
2 สิงหาคม 2547 14:02 น. - comment id 304432
คำพูดธรรมดา.. ธรรมดา.. ฟังแล้วปวดปร่า.. รานไหว.. เพียงหนึ่งนาทีความรู้สึกที่มีก็เปลี่ยนไป น้ำตารินไหลจากความไม่เข้าใจในตัวตน คำพูดธรรมดาของคนไม่ธรรมดา ฟังแล้วปวดปร่า.. สับสน.. ไม่อาจตีความหานิยามในคำคน บทสรุปยังวกวนไม่อาจหลุดพ้นในรอยใจ ------------ มาเป็นกำลังใจให้น๊า
2 สิงหาคม 2547 19:26 น. - comment id 304532
ถือเชือกไว้กับมือ ใครนะจะกล้ามาตัดเชือกว่าว กลัวแต่จะปล่อยเชือกว่าวไปเองเสียมากกว่า เรื่องราวที่ผันผ่าน ย่อมพบพานหวานและขม ผ่อนคลายในอารมณ์ หลีกจุ่มจมหายจำเจ
2 สิงหาคม 2547 21:05 น. - comment id 304670
เพราะคับ
3 สิงหาคม 2547 10:47 น. - comment id 304902
งดงามมากค่ะ เพราะในความหมายจังเลย ชื่นชม คะ ชื่นชม
6 สิงหาคม 2547 16:28 น. - comment id 307470
ขอขอบคุณทุก ๆ กำลังใจที่มีให้กันเสมอมาไว้ ณ ที่นี้นะคะ .. ขอให้ทุกคนประสบความสุข และ สมหวังนะคะ .. อวยพรด้วยใจ แม้ไม่ได้เข้ามาอ่าน .. ก็ขอให้พรส่งไปถึงค่ะ ^___^ ...............................
3 ธันวาคม 2547 18:29 น. - comment id 383161
ไม่ให้ มีคำลา ถึงเลาต้องจรจาก น้ำตาก้ไหลพราก รินไหลจากห้วงหัวใจ เจ้บจัง ฟังดุหน่อย ใจหนึ่งน้อยที่หวาดไหว พรุ่งนี้ ไม่มีใคร อยู่อย่างไร หละคนดี พรุ่งนี้ถ้าต้องจาก ลำบากไหม จากใจนี้ สงสารกันอีกที อย่ารอรี พรุ่งนี้เลย เจ็บ แปลบใจจัง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
