อาลัย..ครูกวี

)))**--ผลิใบสู่วัยกล้า--**(((

  สุนทรภู่ครูกวีนักศรีศิลป์
ศิลปินกาบกลอนกะฉ่อนหล้า
เป็นนักคิดนักเขียนเพียรตำรา
สู่ภาษาเคล้าโคลงจรรโลงใจ
รวมเรียงร้อยถ้อยคำนำสร้างสรรค์
บทประพันธ์ท่วงทีกวีไซร้
คำคล้องจองเสนาะไพเราะใจ
ซึ่งคงไว้คำคมประสมประสาน
ประสิทธิ์ประศาตร์วิชามีค่ายิ่ง
ถ่ายทอดทิ้งไว้แทนเป็นแผนงาน
อันตัวครูสู่แดนฉิมหิมพาน
สืบทอดผ่านสู่ชนคนรุ่นหลัง
กวีเอกของโลกน่าโศกเศร้า
เหลือเพียงเงาเล่าขานตำนานหลัง
มอบบทกลอนแหว๋วหวานให้อ่านฟัง
ร่วมปลูกฝังจิตสำนึกระลึกผ่าน
ทั้งชีวิตสี่แผ่นดินทั่วถิ่นไทย
ระบือไกลรุ่งโรจน์ทั่วโจทย์ขาน
ถ้อยคำคมดังมีดที่กรีดกาล
เป็นตำนานพรานกวีที่ทักทอ
ตราบวันนี้จะทักทอขอจดจำ
เรียงร่ายรำคำคมไว้ชมต่อ
จะสืบทอดเจตนาภาษาพ่อ
เพื่อทักทอสืบสานวัฒนธรรม
ขออุทิศแผ่บุญดุนกุศล
ว่ายเวียนวนแวะหามากระหน่ำ
ส่องสว่างพร่างพรายหมายน้อมนำ
พาพ้นกรรมนำสร้างสรรค์สุขสวัสเทอญ
	เราจักพยายามช่วยกันสืบทอดเจตนารมณ์อันบริสุทธ์  เปรียบประดุจหยาดฟ้ามาโลมดิน
อดีต ความจดจำทั้งหลายเราจักไม่ลืมสิ้น  เพียงก้อนดินก้อนเดียวก็ยังมีค่า
เรียงร่วมร้อยคำคม    	ประสม   ชมช้อย
สิบนิ้วน้อยประนม		มือไหว้
เทพท้าวไท้พร่างพรหม	รดริน
ระลึกคะนึงให้		สืบสิ้น    ดินสยาม
	
5 เมษายน 2547
ผลิใบสู่วัยกล้า