รอยคลื่น บนหาดขาว

นกตะวัน

เนื่องจากได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว เราจึงเดินทางออกจาก โครงการศึกษาวิจัยและพัฒนาสิ่งแวดล้อมแหลมผักเบี้ย ย้อนกลับไปตามเส้นทางเดิม แต่สักพักหนึ่งป๋ากบเลี้ยวรถไปทางซ้าย หาทางลัดมายังหาดแหลมหลวงซึ่งมีร้านอาหารเรียงรายอยู่ริมหาดภายใต้ร่มเงาของต้นมะพร้าวสูงใหญ่ เราเลือกร้านที่สองแต่ผมจำชื่อร้านไม่ได้ ด้านหน้าของร้านเป็นหาดทรายสีขาวยาวกว้างไกลออกไปจนจรดกับ หาดเจ้าสำราญ  ได้ยินเสียงคลื่นสาดซัดหาดทรายอยู่ตลอดเวลา 
คลื่นทยอยคอยเลื่อนเคลื่อนสู่หาด			
ฟองขาวราดหลั่งล้นจนทรายหมอง
กระแทกกรวดรวดร้าวราวคะนอง			
คร่ำครวญร้องครืนครืนฝากพื้นทราย
ทิ้งเรื่องราวคราวไถลไสสู่หาด			
ริ้วรอยวาดเวียนวนมากล้นหลาย
คือร่องรอยทยอยเคลื่อนเลื่อนรดทราย			
ดูละม้ายเหมือนเน้นเส้นลีลา		
แลเป็นริ้วทิวแถวแนวชายหาด			
หลังคลื่นสาดครืนซ่านผ่านทรายหนา
เขียนชอนไชใช้ละอองฟองขาวทา			
เซาะร่องหนาแน่นหาดวาดเรื่อยไป	
แถมเสียงเพลงบรรเลงร้องก้องกระหน่ำ			
จังหวะซ้ำเร่งซัดลมพัดไหว
สร้างลีลาคราซาดวาดหาดไป			
จิตรกรไหนน่าเทียบเปรียบไม่มี
เพราะมาเยี่ยมเยียนหัวเมืองชายทะเล อาหารมื้อกลางวันของเราจึงประกอบด้วยอาหารทะเลล้วนๆ อร่อยแทบทุกอย่าง เช่น ต้มส้มปลาเห็ดโคน และหอยหลอดผัดฉ่า แต่จานเด็ดที่สุดนั้นต้องยกให้ปูม้าเป็นๆลวก เพราะเนื้อปูหวานอย่าบอกใครเชียว แค่เคี้ยวกินเล่นๆไม่ต้องเหยาะน้ำจิ้มก็อร่อยเลิศรสไม่ลืมแล้ว ทำให้ลืมรสอาหารจานอื่นไปเสียหมด แต่ในไม่ช้าเราก็ต้องอำลาหาดแหลมหลวงแห่งนี้ เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ 
ท่องไพร ในเมืองเพชร (43)
3 พฤษภาคม 2547