อำลา อาลัย

นกตะวัน

เมื่อลงไปถึงร้านลุงแดง หมอหม่อง หมอปุ๊ สมาชิกชมรมฯล้านนา และนักดูนกมากหน้าหลายตาชุมนุมกันอยู่ที่ร้านแล้ว เรารีบส่งรายงานการพบนกให้หมอปุ๊ แล้วสั่งอาหารกลางวันทันที ระหว่างรออาหาร เพื่อมิให้เสียเวลา เราสังสรรค์กับนักดูนกคนอื่นไปด้วย เพราะไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนกว่านักดูนกจะได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาเพื่อสังสรรค์กันเช่นนี้ หลังจากเสร็จภารกิจจากการนับนกร่วมกัน เพราะปีหนึ่งจะมีการนับนกประจำปีที่นี่เพียงครั้งเดียว
มองอาคารร้านค้ายิ่งพาเศร้า			
ครั้งหนึ่งเราร่วมสังสรรค์คุยกันหนา
นั่งกินดื่มปลื้มมากไม่อยากลา		
แฝงกายาอยู่อ่านรายงานนก
นับแต่นี้กี่เดือนได้เยือนใหม่			
คงรอไปเป็นปีหนีวิหค
ต้องทนเหงาเฉาไปดั่งใครชก		
กว่าได้ถกเถียงกันมันจนเพลิน	
ร้านคงเงียบเชียบเหงาคนเข้ามา		
ขาดใบหน้านักดูนกระหกระเหิน
ลุงคงเศร้าเหงาใจใครจะเกิน			
เหมือนถูกเมินหมางไปให้จำทน
เหล่านกไพรในป่าน่าสงสัย			
ไม่เห็นใครเข้ามาหาทุกหน
คงต้องเศร้าเหงาบ้างเหมือนอย่างคน		
เกาะหมองหม่นกิ่งไม้ให้คะนึง
และแล้วถึงเวลาที่เราจำต้องอำลาลุงแดงและป้า หมอหม่อง หมอปุ๊ สมาชิกชมรมฯ ล้านนา และนักดูนกทุกคนที่มาร่วมงานนับนก เพื่อเดินทางกลับกรุงเทพฯ ในบ่ายวันนี้ แต่กว่าจะถึงกรุงเทพฯ คงจะเป็นวันพรุ่งนี้ตอนเช้ามืด ถ้าหากเราไม่เถลไถลไปดูนกที่อื่นเสียก่อน ลงจากดอยอินทนนท์ เราจึงรีบไปส่งพี่หนูและสาวใจที่สนามบินเชียงใหม่ จากนั้นจึงมุ่งตรงสู่กรุงเทพฯ ทันที เพราะหลายคนต้องไปทำงานในเช้าวันรุ่งขึ้น