ณ ขอบฟ้า ผ้าห่มปก

นกตะวัน

เมื่อใกล้เวลาที่นัดหมายกันไว้ อาไกให้เพื่อนของเขามารับแทน เพราะต้องไปรับนักท่องเที่ยวอีกคณะหนึ่ง เรารีบขนข้าวของสัมภาระใส่ท้ายรถ พวกผู้ชายขึ้นนั่งที่กระบะท้าย ส่วนผู้หญิงนั่งข้างในตอนหน้ารถ ผมมองดูทิวทัศน์สองข้างทางมาโดยตลอด เพราะช่วงขาลงไม่ค่อยมีฝุ่นเท่าไรนัก มองดูขุนเขาที่ค่อยๆลดระดับลงมาเรื่อยๆในขณะที่กำลังนึกถึงสิ่งต่างๆที่พบเห็นตลอดสามวันครึ่งที่ผ่านมา มิเคยลืมเลือน และไม่รู้ว่าอีกเมื่อไรจึงจะได้กลับขึ้นมาบนดอยอีก
ณ ขอบฟ้าผ้าห่มปกเหนือตกสุด		
มิอาจหยุดยั้งอารมณ์ชื่นชมฉัน
ลมหนาวโปรยโชยสะบัดพัดทั้งวัน		
จิตใจนั้นแนบนิ่งพักพิงไพร
ยามแสงทองส่องทาผืนป่าเขา		
แดดโลมเล้าเหล่าพฤกษาพาไสว
เขียวสุกใสใส่เหลืองเรืองรำไร			
สวยจับใจใคร่จ้องเหลียวมองเจอ
ฟ้าเปิดกว้างกลางหุบเขาเมฆเคล้าคลอ		
ลอยเลื่อนล้อลมเล่นแลเห็นเสมอ
วิหคเหินเพลินนภาฝ่าละเมอ			
โผผินเพ้อพรอดเสียงสำเนียงนาน
ผีเสื้อคล่ำคลำทรายชายลำห้วย		
แผ่ปีกด้วยดั่งมณีสดสีหวาน
ประดับน้ำล้ำวิจิตรเนรมิตธาร		
สุดกล่าวขานเอ่ยคำพร่ำพรรณนา		
ผ่านพ้นที่ทำการหน่วยจัดการต้นน้ำดอยผาหลวงมาได้สักพัก ป่าดิบเขาจึงเปลี่ยนไปเป็นป่าเบญจพรรณหรือป่าผสมผลัดใบ เพราะความสูงลดลงต่ำกว่า 1,000 เมตรแล้ว พอลงมาถึงหมู่บ้านจีนฮ่อซึ่งมีฝายทดน้ำและอ่างเก็บน้ำอยู่ใกล้ๆ เด็กๆชาวจีนฮ่อต่างแย่งกันออกมาโบกมือต้อนรับเราอย่างสนุกสนานและเป็นกันเอง ผ่านพ้นหมู่บ้านจีนฮ่อลงไป ฝุ่นแดงเริ่มหนาขึ้น เพราะเราลงมาอยู่แค่เชิงดอยผ้าห่มปกเท่านั้น จนกระทั่งลงมาถึงที่ราบของอำเภอฝาง