แนวกันไฟ

นกตะวัน

เรายังคงเดินดูนกกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเลยเวลา 10.00 น. และเดินมาถึงแนวกันไฟที่ทอดจากไหล่เขาทางด้านซ้ายลงมาตัดข้ามถนน แล้วทอดไปตามเนินที่ลาดต่ำลงไปเรื่อยๆจนลับสายตา กลุ่มของนายตั้มกับคุณด้วงจึงเดินกลับเพื่อไปเก็บเต็นท์ และเตรียมตัวลงจากดอยเพื่อเดินทางกลับ ผมกับสาวอ้วนจึงเดินกลับด้วย แต่พอเจอกลุ่มนายวัชระซึ่งเดินสวนมา ผมกับสาวอ้วนจึงเปลี่ยนใจเดินตามกลุ่มนายวัชระจนมาถึงแนวกันไฟนี้อีกครั้ง
จากไหล่เขาเฝ้าจ้องมองลงมา		
เห็นพื้นป่าพากันเพี้ยนเตียนเหลือหลาย
ตัดผ่านถนนจนลงเนินเดินสบาย		
เพราะหญ้าหายตายจากยากงอกฟื้น
ช่วยป้องกันมหันตภัยไฟไหม้ป่า		
แม้โหมมาพากันทรุดหยุดยากฝืน
ด้วยขาดหญ้ามาติดไฟให้เชื้อคืน		
ป่าจึงรื่นชื่นบานเขียวซ่านไกล
แม้สัตว์ป่าพากันหันมาสู่			
เล็มหญ้าลู่ชูใบเขียวใสได้
ยอดผลิอ่อนตอนระบัดช่างมัดใจ		
ดึงดูดได้ให้สัตว์มาหาหญ้ากิน
หากมองไปให้เห็นเป็นขี้เถ้า			
เศษถ่านเก่าเผาหมดหดเกือบสิ้น
ร่องรอยไฟในอดีตไหม้กรีดดิน
พื้นเตียนสิ้นดินหยุดไฟทรุดพลัน
พวกเราเจ็ดคนยังคงโอ้เอ้อยู่ตามแนวกันไฟซึ่งกว้างหลายสิบเมตร เพราะตามชายแนวมีนกออกมาให้เห็นอยู่เสมอ แต่เป็นนกพื้นๆที่เราพบเห็นกันทั่วไป ผมกับนายวัชระคุยกันไปและมองหานกไปด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นกปากนกแก้วคิ้วดำ (Lesser Rufous-headed Parrotbill) ซึ่งนายวัชระเคยเห็นที่นี่ ส่วนนายโดมเดินมองหานกตามแนวกันไฟลงไปเรื่อยๆจนลับสายตา ในขณะที่คุณเต่ากำลังสอนลูกศิษย์สองคนดูนก และสาวอ้วนนั่งพักอยู่บนขอนไม้