ฝากลม

นกตะวัน

พี่หนูยังคงนั่งพักผ่อนอยู่บนขอนไม้ เพราะยังไม่หายเหน็ดเหนื่อยกับการปีนป่ายขึ้นมาบนดอย ส่วนสาวเจี๊ยบเดินไปเดินมาอย่างร่าเริง พร้อมกับโทรศัพท์สวัสดีปีใหม่กับใครต่อใครไปด้วย เพราะตรงจุดนี้โทรศัพท์มือถือสามารถรับสัญญาณได้ น่าแปลกจริง ส่วนผมยังคงนั่งทอดอารมณ์ไปเรื่อยๆ เพราะรู้สึกสบาย เนื่องจากมีลมเย็นพัดโชยมาไม่ขาดระยะ ทำให้ใบไม้บนต้นทั้งใกล้และไกลสั่นพลิ้วไหวไปกับสายลม พลอยทำให้ผมต้องส่งใจไปหาใครสักคนที่อยู่ห่างไกล
เห็นใบไม้ไกวกวัดลมพัดพลิ้ว			
ใจฉันปลิวลิ่วลอยคอยเรียกหา
หวังเธอพ่านขานเสียงจำเรียงมา		
ปรารถนาหาเธอฉันเพ้อครวญ
กอดฝากลมห่มหนาวคราวแดดอุ่น		
หอมละมุนกรุ่นไอให้พัดหวน
โชยลูบเธอละเมอไปไล้รัญจวน		
ให้เธอหวนทวนคะนึงคิดถึงฉัน
ขอเป็นคู่อยู่เคียงไม่เลี่ยงหาย			
แม้วางวายไม่คลายรักสลักมั่น
ครองรักเธอเสมอจิตนิจนิรันดร์		
ตราบลมนั้นสั่นพัดสะบัดใบ
เฝ้านั่งรอขอลมโชยข่มมา			
หนาวกายาพาฉันเย็นสั่นไหว
ยามลมพัดสะบัดโบยพัดโชยให้		
เหมือนฉันไล้โลมลูบกอดจูบเธอ
ในไม่ช้าเมื่อแดดเริ่มอ่อนแรง เราจึงเคลื่อนลงจากดอย ผ่านเนินหฤโหดซึ่งเราต้องค่อยๆเดินลงไป เพราะมีใบไม้แห้งกองอยู่ตามร่องดินที่เราต้องแหย่เท้าลง ทำให้เดินไม่ค่อยสะดวก เพราะลื่นไถลได้ง่าย จนกระทั่งลงมาถึงห้วยแม่สาว จึงนั่งพักผ่อนและลูบไล้หน้าตาด้วยสายน้ำอีกครั้ง จากนั้นจึงพากันเดินต่อเลาะเลียบห้วยแม่สาวไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงดงไผ่ ผ่านดงสาบเสือ หมู่ต้นนางพญาเสือโคร่ง และแนวต้นสนในที่สุด มองลงไปที่บ้านเอเฟรม แลเห็นผู้คนมากมาย คงมีใครขึ้นมาสมทบอีกเป็นแน่