ไผ่ครวญ

นกตะวัน

เส้นทางที่พาเรามาสูงขึ้น สูงขึ้นเรื่อยๆ จนหอบ เหนื่อย เมื่อย และต้องหยุดพักเป็นช่วงๆ ทั้งยังต้องลอดใต้ดงไม้รกทึบ เบียดเสียดดงสาบเสือที่หนาแน่น และหลีกหนามแหลมคมของไม้พุ่ม นานๆสักครั้งจึงมีที่โล่งโปร่งต้นไม้ให้เราได้สูดอากาศบริสุทธิ์และมองดูแนวเขาที่เห็นอยู่ลิบๆบ้าง แต่เราไม่รู้สึกร้อน เพราะอากาศที่ค่อนข้างเย็นนั่นเอง จนกระทั่งเราได้ยินเสียงครวญครางของไผ่ที่ขึ้นเรียงรายอยู่ริมทางและไหล่เขาที่ลาดชันลงไปยังลำห้วยเบื้องล่าง
ใบไผ่พลิ้วหวิวไหวลมไกวสั่น			
กรีดเสียงลั่นพลันแข่งน้ำแรงไหล
เป็นเสียงร้องก้องป่ามาแต่ไกล		
หรือร้องไห้นางไม้ร่ำครวญคร่ำฮือ	
แล้วลำไผ่ไหวเบียดเอี๊ยดเอียดบ้าง		
คล้ายเสียงครางกลางไพรใครกันหรือ	
ชวนให้หวั่นพรั่นไปด้วยใจซื่อ			
ที่แท้คือลือไปใช่คนจริง
โอ้ไผ่จ๋าอย่าหลอกข้าชอกช้ำ			
เหมือนน้ำคำพร่ำหยอกหลอกจากหญิง
เธอเสแสร้งแกล้งร้องไห้ใคร่แอบอิง		
แต่กลับทิ้งชิงหนีเล่นลีลา
จึงรีบเดินเพลินใจในเส้นทาง			
อำลาร้างห่างไผ่ไม่มองหา
ฟังแต่เสียงสำเนียงก้องท้องธารา		
แล้วบุกป่าฝ่าไปทิ้งไผ่ครวญ
ผมกับสาวเจี๊ยบยืนพักเหนื่อยจนกระทั่งสมาชิกอีกสามคนเดินตามมาทัน นายแม็คกับนายเกษตรเดินนำหน้าและลงไปที่ลำห้วยเพื่อตามหานก  มีนกจุนจู๋ (Slaty-bellied Tesia) หลายตัวกระโดดอยู่บนก้อนหินใหญ่ริมลำห้วย แต่ผม พี่หนู และสาวเจี๊ยบซึ่งเดินตามมาหาไม่เจอ เพราะบริเวณนั้นมีต้นไม้ขึ้นรกทึบมาก เราห้าคนจึงเดินกันต่อ เลียบลำห้วยสายนั้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสาวใจตามมาสมทบ แต่นายแม็คกับนายเกษตรกลับหายตัวไปเสียแล้ว