นิราศเมืองแกลง(มือสมัครเล่น)

ลูกเป็ดขี้เหร่

หอบกระเป๋าก้าวขึ้นรถใจอดกลั้น
ต้องพลัดพรากเพื่อนผองปรองดองกัน     
 แทบจะหันหลังกลับกลัวลับไกล
บนรถหรูสู่ระยองยิ่งหมองหม่น                
 คิดถึงคนเคยผูกพันพาลหวั่นไหว
ยุวกวีศรีศิลป์ก้องกินใจ                             
จำต้องลาด้วยอาลัยไปอบรม
สองข้างทางมหานครจรจากบ้าน                  
รถแล่นผ่านศาลหลักเมืองให้เคืองขม
สองมืออุ่นหนุนอกยกประนม                      
 ขอพรพรหมอวยชัยให้โชคดี
ขึ้นทางด่วนยิ่งด่วนจิตคิดครวญคร่ำ            
 ความทรงจำแต่เก่าก่อนตอนสุขี
มากลางหมู่มิตรใหม่มากไมตรี
แต่เรานี้ดังอ้างว้างอยู่กลางไพร
ถึงบางบ่อปลาสลิดคิดแล้วสลด
 บ่อปลาหมดเหลือแค่ตึกสะอึกไห้
ปราศพฤกษาเป็นป่าปูนอาดูรใจ                 
ป่าคอนกรีตกรีดทรวงในให้ระบม
ถึงบางแสนแหงนขึ้นฟ้าน้ำตาปรี่    
เรายามนี้บางโดดเดี่ยวเจียวเหมาะสม
เห็นชื่อบางหมางจิตคิดระทม                   
 จำฝืนก้มบ่มความเศร้าเคล้าฝุ่นดิน
มื้อกลางวันจานเด็ดกลเม็ดไก่            
  ปรุงสมุนไพรใบกะเพราเคล้าศาสตร์ศิลป์
เผ็ดจัดจ้านสะท้านใจให้โบยบิน                         
รสคุ้นลิ้นแม่เคยทำจำไม่จาง
ฟังบรรยายร่ายกวีมีแนวแปลก          
เพราะผิดแผกแหวกเชื้อชาติศาสตร์จึงต่าง
หลากรูปแบบล้วนแยบยลคนจัดวาง         
   เป็นสีสันเสกสร้างทางสุนทรีย์
จบบรรยายได้มุ่งออกนอกบางแสน             
  เลียบดินแดนแถบน้ำเค็มเต็มวิถี
ออกตามรอยสุนทรภู่ครูกวี                  
  ผองเพื่อนมีแต่เฮฮาเราบ้าบอ
ผ่านหนองมนคนเกรียวกราวหาข้าวหลาม                  
  เขามองตามเห็นวางขายน้ำลายสอ
มีแต่เราร่ำร่ำน้ำตาคลอ                              
 ด้วยนึกต่อกระบอกน้ำพร่ำกรอกริน
ยลเมฆเลียบเทียบไหล่ยาวเขาสามมุข             
ยลคลื่นซุกอ้อมกอดทรายไม่รู้สิ้น
ครั้นมาถึงซึ่งวัดงามนามระบิล                         
 เยือนยลถิ่นวัดญาณสังวรารามฯ
น้อมเคารพพระบรมสารีริกธาตุ                        
ผ่องพิลาสผงาดอยู่คู่สยาม
ทองสุกเปล่งเร่งประกายฉายความงาม           
  แลอร่ามเมลืองทัศน์ล้นศรัทธา
มาถึงเบื้องอุโบสถประณตน้อม                       
มโนพร้อมเลื่อมใสในศาสนา
หวังระงับความกลัดกลุ้มสุมอุรา                       
 แล้วออกมาชมแมกไม้ใต้ตะวัน
เห็นไม้หนึ่งพึงห้อยย้อยกิ่งอ่อน                       
   เปรียบคำสอนให้การุณอย่าหุนหัน
เห็นไม้พุ่มสุมกอต่อตรงกัน                            
  ดุจให้มั่นผูกติดศีลธรรม
ถึงระยองมองเกลียวคลื่นครืนซัดหาด       
 เหมือนซัดสาดความว้าเหว่เทกระหน่ำ
ดอกคูนเหลืองเรืองรองดั่งทองคำ                       
ทวีคูณความเจ็บช้ำย้ำอาวรณ์
เช้าวันใหม่ใส่แดงเด่นเป็นพื้นฐาน                       
ตรงสักการครูกวีศรีอนุสรณ์
พยับฝนพรมพร่างพรายกายเปียกปอน          
   ให้อาทรร้อนหนาวร้าวในทรวง
ถึงอ่าวสมุทรสุดขอบฟ้านภากว้าง               
เกล็ดน้ำค้างพร่างพรายคล้ายแก้วสรวง
ถึงร้อยพลอยล้านเพชรว่าเด็ดดวง                       
ไม่เท่ารวงน้ำฟ้าหลั่งธานินทร์
แวะชมสวนมวลไม้ผลวนชิมรอบ                      
ใบแห้งกรอบขอบกิ่งไม้สลายสิ้น
งามเพียงใดต้องได้ตกวกสู่ดิน                     
    หวนนึกถิ่นที่เราห่างร้างแรมไกล
จากบ้านมาหาความรู้ช่วยชูเชิด                         
 ความรู้ย่อมประเสริฐกว่าสิ่งไหน
มีความรู้อยู่คู่ตัวกลัวสิ่งใด                              
 แม้ร้างไปยังคืนกลับไม่ลับนาน
แต่ความเศร้าเราฝังใจมิใช่น้อย           
 จึงเรียงร้อยนิราศเมืองแกลงแถลงขาน
นำความรู้คู่ประกบประสบการณ์                     
เพื่อสืบสานกวีศิลป์ถิ่นไทยเอย.