เธอสวยงามจริงหนาคิ้วก็โก่ง จมูกคางปากคอดูคมขำ หน้าตาน่ารักและใจดี เธอเป็นคนที่ใจฉันต้องการ แต่งกลอนให้เธอไปอ่านเล่น เธอหัวเราะทั้งคืนน้ำตาไหล กลอนที่ฉันแต่งให้เธออ่านวันนั้น มันเป็นกลอนที่ไม่สัมผัสเลย ................................................................ นึกถึงครั้งแรกที่แต่งกลอน แล้วนึกย้อนถึงที่แต่งในวันนี้ กลอนข้างบนมันเป็นกลอนไม่ดี ไม่มีสัมผัสอย่างที่ควรเข้าใจ อ่านไปหัวเราะหัวแทบทิ่ม เหมือนคนปัญญานิ่มแต่งมาให้ เหมือนพ่อแม่มันไม่ใช่คนไทย แต่งมาได้ยังไงเหมือนพึมพำ อ่านยังไงก็ไม่คล้องจอง หัวเราะจนท้องแข็ง...เพราะขำ ไอ้ตอนเรียนครูสอนก็ไม่จำ เสียไปหมดความงาม...ไร้ราคา แต่....กลอนบทนั้น อาจมีค่ากว่ารางวัลล้ำค่า ถึงกวีซีไรท์ไม่ชายตา แต่อาจมีคุณค่ากว่าบทใด ตอนที่ฉัน...แต่งกลอนไม่เป็น ทุกอย่างที่ฉันเห็น...เป็นไปได้ ฉันจับเอาถ้อยคำวางตามใจ รวมๆแล้วแต่งได้มาเป็นกลอน ณ ตอนนี้...ฉันแต่งกลอนเป็น สัมผัสยากเย็นตามครูสอน ใช่...มันออกมาเป็นกลอน แต่ไม่อาจสะท้อนความในใจ ในถ้อยคำสวยหรูและดูดี มันขัดกับความรู้สึกที่ยากบอกได้ ฉันรักเวลานั้นสุดหัวใจ ในความเรียบง่าย....ไม่เป็นกลอน
burst 9 มิ.ย. 2546 09:57 น. - ID 34961 
1318
1
0
10 มิถุนายน 2546 11:48 น. - comment id 144414
เข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี เพราะผู้หญิงไร้เงาก็มีบทกลอนที่ว่า บทกลอนที่เริ่มแต่งตั้งแต่หัดแต่งกลอนมา และไม่ได้สัมผัสอย่างมาแต่มีค่าสำหรับหัวใจ ***แวาะมาทักทายจ๊ะ***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
