.....วันเวลาพาร่างเหินห่างหาย จากที่หมายคลอคู่อยู่เป็นสอง ต้องจำพรากจากลาน้ำตานอง ฤๅเราสองมีเพียงฝันอันรางเลือน ...เคยภิรมย์ชมชื่นรื่นพฤกษา ตาสบตาเอียงอายคล้ายกลบเกลื่อน ใจต้องใจนัยพร่ำย้ำคำเตือน มิต้องเอื้อนออดอ้อนให้อ่อนใจ ...แล้วก็เลื่อนลอยหายดั่งสายน้ำ ใจน้องช้ำเจ็บอยู่พี่รู้ไหม ถึงอยู่ห่างต่างแคว้นดินแดนใด คิดเมื่อไรยังเพ้อละเมอครวญ ...หรือนี่คือ ของขวัญ..วันเวลา แลกน้ำตาที่รำไห้อาลัยหวน กับชีวิตที่ผ่านเล่ห์คนเรรวน อยากย้อนทวนลบอดีตซึ่งกรีดใจ