(๑) ลูกรักเอ๋ย... ไฉนเลยจากบ้านไกลไปควานหา แสงสีเสียงที่เมืองกรุงจรุงตา รู้ไหมว่าแม่ห่วงหาพ่อห่วงใย โอ้พ่อจ๋า... ใช่ลูกกล้าปีกแข็งมีแรงไม่ แต่เพราะลูกนั้นอยากสู้รู้โลกไกล จึงขอจากพ่อแม่ไปในทางยาว ลูกรักเอ๋ย... อย่าไปเลยทางนั้นมันเหน็บหนาว ยามเจ้าหิวนิ้วเจ้าแตกใจแหลกร้าว จะมีใครห่วงใยเจ้าเฝ้าดูแล โถแม่จ๋า... เชื่อเถิดว่าลูกไม่เป็นไรแน่ ถึงอย่างไรใจลูกไม่ผันแปร ขอพ่อแม่คอยเป็นขวัญกำลังใจ *****************************************