วันนึงที่น้องผมก้าวเดินออกไปจากบ้านแล้วไม่กลับมาอีก ทุกวันนี้แม่ยังนั่งรอน้องอยู่ ขุนทองเจ้าจะกลับมาเมื่อฟ้าสาง ขลุ่ยละริ้วพริ้วพรายเป็นสายโศก ลมระโรยโชยโบกโยกข้าวไหว โอนละอ่อนผ่อนเผ่นเช่นเข็ญใจ กร้านลมบ่มไว้ให้รวงราญ พยับแดดแผดจับระยับหยาด วะวิบหวาดผาดแผลงดังแกล้งผลาญ อกแม่เกรียมเกรียมกรมระทมทาน กี่วันปีสิหนีผ่านพ้นกาลไป ฝนก็ล่วงช่วงเดือนเตือนระลึก ชอุ่มพฤษกไพรฟื้นขึ้นยืนใหม่ ล่วงเข้าหนาวหนาวพัดระบัดใบ กาลหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่คืนมา แม่ก็รอรอคอยเจ้าเฝ้าอยู่นี่ ณ ถิ่นที่นี้ดุจแสร้งแกล้งกังขา ว่า ขุนทองเจ้าใยไม่กลับมา นี่แก้วตาอยู่เย็นเป็นเช่นไร น้ำพริกเอยเคยกินเล่นเห็นลูกชอบ ระเริงรอบหมอบใต้ต้นไม้ใหญ่ แม่เหม่อมองท้องทุ่งรุ้งอำไพ นี่เจ้าจากพรากไปใครจะนับ สัญญาเอยเคยให้ไว้แน่วแน่ ฟ้าสางแม่ ขุนทองจึงจะกลับ เลือดชโลมโหมกายให้แม่ซับ น้ำตานองรองรับด้วยมือเรียว เจ้าขุนทองเจ้าก็เดินเกินแกร่งกล้า มุ่งลัดตัดตรงป่าพนาเขียว แม่โหยหายละลายแห้งแล้งอยู่เดียว ให้แห้งเหี่ยวเปลี่ยวจิตพินิจใน แม่ก็มองขุนทองหนาว่าจะกลับ ไม่นานนับฟ้าสางนภางค์ใส จะอิงแอบแนบตักคุ้นอุ่นละไม ให้แม่กล่อมล้อมไว้ในอ้อมรัก ..................................................... มีข่าวว่าขุนทองมันตายแล้ว โธ่ลูกแก้วใครนั่นหนาจะหนุนตัก ใครจะปองปกป้องขุนทองพัก ได้เท่าแม่แน่นักจักไม่มี แม่รู้แน่ว่าขุนทองมีชีวิต ไม่มีคิดผันแปรท้อแท้หนี ให้คำมั่นนั้นเทียบเทียมชีวี แม่มีไม่มีวันเชื่อเหลือข่าวลือ ..................................................... ในปีนี้สุรีย์แรงดั่งแกล้งบ้า ดวงตะวันกลั่นกล้าล้าแล้วหรือ แตกระแหงแรงลดจรดฝ่ามือ กำเคียวถือทอดอาลัยใกล้สิ้นลม กูไม่หนีนี่คือถิ่นดินแดนเก่า อีกสิบเท่ากูไม่ท้อรอขื่นขม กูทนแม้นใจกร้าวร้าวระบม แม้นขื่นขมระทมทับนับเท่าใด กูไปแล้วถ้าขุนทองเล่ามันกลับ มันจะหลับนอนหนุนอุ่นที่ไหน กูจะรอมันบอกกับกูไว้ ว่าฟ้าสางสว่างไพรได้คืนมา.................... ...................................................... รวงระยับวับวาวพราวอร่าม ทุ่งข้าววาววามงามสง่า ลมโรยโชยเย็นเช่นเป็นมา เนิ่นกาลนานช้าสักเท่าใด หนุ่มสาวกราวเคียวเกี่ยวกวัด ข้าวร่วงรวงตัดจัดใหม่ ร้องรำทำเพลงครื่นเครงใจ เพลงเกี่ยวข้าวพราวไพรในใจจับ วัดเอ๋ยวัดโบสถ์ข้าวโพดกล้า ไอ้ขุนทองมันว่าข้าจะกลับ เมื่อฟ้าสางจางมาไม่ลาลับ แม่มันนับวันรอพ่อคืนมา ตายไปเป็นรวงข้าวอันกราวเกรียว อยู่เดียวเปลี่ยวกว้างในกลางป่า คอยมองไอ้ขุนทองมันต้องมา เนิ่นกาลประมาณมาอีกช้านาน.................... โอ๋ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน 02.21น. 21 ส.ค.2545 ขุนทองเจ้าจะกลับเมื่อฟ้าสางเป็นเพลงร้องกล่อมเด็กตั้งแต่สมัยปู่ย่าทวด มีคนเคยนำมาแต่งเป็นกลอนบ้างเรื่องสั้นบ้างให้ความประทับใจทุกครั้งที่อ่าน ครั้งนี้ผมนำมาประพันธ์ ในแบบของผม เพราะอย่างน้อยก็มีผมคนนึงที่รู้ว่า ทุกวันนี้แม่ก็ยังนั่งรอขุนทองอยู่ทุกวัน ..........................
21 สิงหาคม 2545 15:33 น. - comment id 68874
ไม่ร้องไห้ค่ะ แต่ก็เศร้านะคะ
21 สิงหาคม 2545 17:36 น. - comment id 68880
ไม่ร้องค่ะไม่ร้อง...แต่ซึมไปเลย
22 สิงหาคม 2545 09:06 น. - comment id 69057
โอ๋ครับ อ่านแล้วขนลุกเลยงะ รู้ป๊ะ มันเศร้ามาก สำหรับคนที่ไม่มีแม่อย่างเรา เราคอยนะ คอยว่าเมื่อไหร่แม่จะกลับมา..............
30 สิงหาคม 2545 15:05 น. - comment id 71590
และสำหรับคนที่เป็นแม่ ลูกจ๋าอย่าต้องให้แม่เป็นดั่งเช่นแม่ขุนทองเลยนะจ๊ะ
4 ตุลาคม 2545 13:21 น. - comment id 83646
น้ำตาซึมครับ
20 กุมภาพันธ์ 2546 23:48 น. - comment id 109918
จะเป็นกำลังใจให้เธอเสมอ ๆ
25 กุมภาพันธ์ 2546 11:16 น. - comment id 110522
ได้อ่านจากหนังสืองานศพ เลยเข้ามาแสดงความเสียใจด้วย