คนผ่านทาง..อ้างว้าง และ เปล่าเปลี่ยว เดินคนเดียว.บนหนทางที่กว้างใหญ่ บ้างเหนื่อยล้าเหมือนว่าไม่มีใคร ที่เข้าใจ คนอย่างฉัน..ที่ผ่านมา เมื่อมาเจอ.ดวงไฟ ใส่สว่าง ช่วยนำทางให้ฉันรู้สึก..มีค่า เป็นเช่นคนสำคัญ..ในสายตา แต่เหมือนว่า..คนรอบข้างไม่เข้าใจ เธออาจมอง ฉันเป็นคนเข้าใจยาก แต่ถ้าหาก.เธอคบหา จะรู้ได้ ว่าตัวฉันไม่เคยคิดร้ายใคร มีแต่ใจ .ที่ปรารถนาดี แค่บางครั้ง ฉันต้องการ.ความอบอุ่น จากคุณคุณที่เป็น เหมือนน้องพี่ โปรดเข้าใจฉันบ้าง.นะคนดี อย่าได้มีความขุ่นข้องหมองใจ เธอไม่ใช่เป็นคนที่.ไม่สำคัญ อย่าประหวั่น พรั่นพรึง หรือ สงสัย ความผูกพัน..สัมผัสได้ด้วยใจ ความห่วงใย..ฉันยังมีใครเธอ
อังโกะ จัง 2 ส.ค. 2545 15:57 น. - ID 19813 
837
4
0
2 สิงหาคม 2545 16:58 น. - comment id 64584
ใครกันหนอมองว่า...อังโกะจัง...ใจร้าย
2 สิงหาคม 2545 17:34 น. - comment id 64592
หน้าส่วนตัว
น๊านจิค่ะ.... ครัยน๊า.. ว่าพี่อัง..ของเรน
ราวังๆๆๆ..... เรนจาจำ.....
คนนั้น....
คนที่......ทำให้.....พี่อัง...ของเรน...ม่ายบายจัย...
.......................................................
เรนว่า.... ..... คนนั้น...
ของพี่อัง..... จัยร้ายดับเบิลทูๆๆๆ...
..................................
(.. มากวน.. พี่สาว..จัยดี)
3 สิงหาคม 2545 00:07 น. - comment id 64646
เศร้าจัง
3 สิงหาคม 2545 02:29 น. - comment id 64663
ก้ออยากจะเข้าใจนะ..... แต่.... เอ๋า... ลืมไปแย้วว่าจะเขียนใย.... อิอิ มะรุมะชิ
3 สิงหาคม 2545 08:34 น. - comment id 64688
เอากำลังใจมาให้ด้วยคน...
3 สิงหาคม 2545 09:27 น. - comment id 64699
ไม่เป็นไร พี่ๆน้องที่นี่เข้าใจกั๊บ
3 สิงหาคม 2545 22:09 น. - comment id 64837
อังโกะ จัง/บุษ ขอขอบคุณ เพื่อนๆทุกคนค่ะ ที่ให้ กำลังใจ อัง นะคะ บทกวี นั้นช่วยให้อัง สบายใจมากค่ะ ที่ได้ระบายออกมาเป็นกลอน รวมทั้งน้ำใจที่ประเสริญจาก เพื่อนๆใน thaipoem ที่ น่ารัก ทุกคนค่ะ พี่ฝน/พี่เก๋ ซนคุง/แพรวา/ไอดาโฮ อังโกะ จัง/บุษ ขอบคุณ เพื่อนๆทุกคนค่ะ
13 สิงหาคม 2545 12:18 น. - comment id 66873
ย่างเหยาะม้ามาหลบฝนใต้ต้นไม้ ภายในสวนของนางยามค่ำมืด ขณะฝนตกลงมาจากฟ้าดำ ขณะย่ำม้าจะผ่านเขตบ้าหลังนี้ แม่นางเอย... ข้ามิเคยคิดบังอาจเข้ามานี่ ภายในสวนใต้ร่มไม้เขียวขจี ภายในที่บริเวณ...ของแม่นาง ข้ารู้ตัวข้าดี...ข้าคือใคร สิ่งใดควรไม่ควรถ้วนทุกอย่าง หาฟ้าฝนมิตกระหว่างทาง ข้าหรือ...จะกล้าย่างเหยาะม้ามา หลบฟ้าฝนใต้ร่มไม้ในสวนเจ้า ซื่งคอยเฝ้าจับจ้องมองดูข้า คนผ่านทางพเนจรบนหลังม้า จากหน้าต่างชั้นบนบ้านสองชั้น เพียงฟ้าแลบ...แว่บเดียวจากเสี้ยวฟ้า ได้เห็นหน้า...ก็เห็นใจนางไหวหวั่น ในม่านฝนยามค่ำอันครืนครัน ยามเราสบตากัน...ในทันใด โถ...แม่นางคงอยู่เดียวในยามนี้ ในเรือนที่อ่าโอหลังโตใหญ่ คงไม่มีคนชิดสนิทใกล้ นางจึงไหวหวั่นข้าผู้ล่วงล้ำ ข้ารู้ตัวข้าดี...คนผ่านทาง ไร้ที่นอนหมอนหมิ่นกลิ่นสาบสาง ไร้ทั้งชื่อ...ไร้ทั้งเสียง...เรียงรายทาง ไร้คนวางไว้ใจ...ให้เมตตา โอ...โน่นฝนหยุดแล้วหรือไรนี่ ข้าเห็นที่ต้องไปเสียแล้วหนา แม่นางเอย...แม่นาง...ข้าขอลา ควบขี่ม้า...ไปตามทางของคนจร
16 สิงหาคม 2545 04:39 น. - comment id 67536
บางครั้ง ความเหงาความว้าเหว่ คือบทเรียนเสี้ยวเล็กเล็กของชีวิต เวลานั้น ฉันเหมือนตัวหนอนสีเขียวอ่อนนุ่ม คืบคลานไปบนกิ่งไม้อ้างว้างสีน้ำตาล อย่างเนิบช้า อย่างไม่แน่ใจในมั้งคงของกิ่งก้าน ที่สายลมแกว่งไกวซ้ายขวา...ซ้ายขวา แล้วหยุดนิ่งด้วยความสงบ และทั้งหมดที่ตรงหน้า คือความว่างเปล่าไร้ขอบเขต คือความเงียบอันไร้สำเนียง คือความสงบอันไร้สรรพชีวิต ณ ที่นั้น ชีวิตคือความหวั่นไหว เสมือนบทเพลงสวดที่ไร้ถ้อยคำ การมุ่งไปข้างหน้าคือความโดดเดี่ยว การถอยหลังคือความหวาดกลัว ฉันยืนอยู่ ณ จุดนั้นสงบนิ่งเนินนาน และถอนหายใจ
19 สิงหาคม 2545 10:21 น. - comment id 68387
ความหมายดีมากค่ะ อัง BB ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะอัง
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
