ฉันไม่เข้าใจ .. ผู้ชายคนเดิม ..เวิ้งฟ้าช่างเหน็บหนาว เกรงว่า..ดวงดาวจะสั่นไหว แค่ฉันมองจากหน้าต่าง..ตรงพื้นดินไกล ยังรู้สึกเหน็บที่ใจ..อีกหนาวกายเช่นกัน ..หรือเพราะรู้สึกว่าโดดเดี่ยว อยู่ในโลกส่วนตัวคนเดียว..กระนั้น จึงมองอะไร-อะไร..ด้วยใจหวั่น อยากลบลืมมัน..แต่กลับยากเย็น ..เมื่อไหร่..แล้วมันเมื่อไหร่ ฉันเฝ้าถามความเป็นไป..ในความซ่อนเร้น ไม่มีเขา..ไม่มีใคร.. ทำไมเหมือนโลก เฉยชาเป็น ห้องที่เคยอบอุ่นของฉัน..ก็ยิ่งเยือกเย็น - เกินพรรณา ............. ฉันไม่เข้าใจ .................... ------------------------------------------------------------------------------------ สายตา คง สื่อมาว่า เหงา เธอรู้หรือเปล่า ฉันเองก็ปวดร้าว ไม่ต่าง ลมกรรโชก พัดความโศก ให้โบกกาง อย่างแววตา ที่ไร้ร้าง คนเคียงใจ ดวงดาวกำลังจะร่วงหมดฟ้า รู้สึกเหมือนว่า มีใครกำลัง อ่อนล้า..อ่อนไหว เป็นเธอหรือเปล่า.. ผู้ชายขี้เหงา คนไกล นาทีที่เธอทุกข์ใจ.... ขอบฟ้าจึงถูกระบาย ด้วยสีเทา...
14 กรกฎาคม 2545 01:28 น. - comment id 60792
เขียนได้ดีทั้งคู่เลยจ๊ะ
14 กรกฎาคม 2545 01:28 น. - comment id 60793
เพราะจังค่ะ ทั้งสองบทเลย ^-^ (ชมจิงนะเนี่ย)
14 กรกฎาคม 2545 07:31 น. - comment id 60835
ต่อได้ดีจังเลย
14 กรกฎาคม 2545 11:02 น. - comment id 60855
ต่อได้เพราะมากเลยค่ะ
14 กรกฎาคม 2545 12:21 น. - comment id 60893
เยี่ยมจัง อ่านแล้วเหงาไม่แพ้กันเลยจ้า
14 กรกฎาคม 2545 14:50 น. - comment id 60916
จะบอกว่าไงดีล่ะ .. พี่เองก็ยังคิดถึงน้องสาวคนนี้เสมอเลย ส่งโปสการ์ดไปให้ ได้รับหรือยังล่ะ.. ดีใจ..ที่ยังมีลมหายใจพอที่จะเข้มแข็ง และต่อสู้กันต่อไป ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม.... อยากให้นันรู้นะว่า .. นันเองยังมีพี่อยู่ข้าง ๆ เสมอนะ ยังคิดถึงเสมอ ๆ เช่นกัน รักษาสุขภาพนะ ^__^