หายหน้า หายตา ไปแสนนาน พักใจ จากความร้าวรานในวันก่อน กลับมาคราวนี้ หัวใจไม่สั่นคลอน เศษตะกอนไม่หลงเหลือในหัวใจ ขอบคุณใครบางคนที่ผ่านเข้ามา ขอบคุณที่มอบรอยน้ำตาในวันก่อน กาลครั้งหนึ่งของความรักที่ขาดรอน ทุกบททุตอน สอนฉันให้เข้าใจ ทำไมจะอยู่ไม่ได้ แค่เธอจากไปทำไม่ต้องโหยหา เยื่อใยมันขาดก็ดึงตัวเองออกมา วันนี้หมดแล้วซึ่งน้ำตาแห่งความเสียใจ ยิ้มได้ หัวเราะได้ ยังเริงร่า อิสระเกินกว่าเป็นไหนไหน ลมหายใจ มันอยู่ที่ฉัน ไม่ได้อยู่ที่ใคร ชีวิตที่ก้าวไปขึ้นอยู่กับฉันไม่ใช่เธอ