ขอบคุณเวลาดีดีที่มีให้ ขอบคุณน้ำจิตน้ำใจที่ให้ฉัน ขอบคุณมิตรภาพที่ให้กัน ขอบคุณทั้งหมดนั้นคืนให้เธอ คำร่ำลาที่ยากจะพูดไป ออกมาพร้อมน้ำตาไหลและล้นเอ่อ ภาพเก่าเก่าที่เราเคยพบเจอ ฉันและเธออยู่ตรงนี้เมื่อวันวาน กี่คำหวานพ้นผ่านเพียงกลอนหนึ่ง ที่ไม่มีคำซาบซึ้งให้ซาบซ่าน เป็นบทกลอนสุดท้ายนิรันดร์กาล มีเธอฉันในวันวานที่ผ่านไป มอบกลอนนี้ร่ำลาเมื่อตอนจบ ให้เธอได้ประสบพบคนใหม่ ในชีวิตเคยพบเธอก็ดีใจ และเป็นสุขมากมายได้พบกัน ฉันไม่มีคำใดพูดได้ต่อ และเวลาคงไม่พอให้เธอนั้น เธอรับกลอนนี้ไว้ก็แล้วกัน ต่อไปนี้...ไม่มีฉัน...แต่งให้เธอ
24 มิถุนายน 2545 19:58 น. - comment id 57456
เฮ้อ หลงใจหายแปล๊บ นึกว่า เจ้าของมุข เจ้าของกลอนดี ดี จะหลบลี้หนีหายไปอีกคน ก็ ดีใจด้วยทียังอยู่เขียนกลอน เพราะ ระยะหลัง ๆ นี่ หาคนเล่นกลอนยาว ยากขึ้นทุกที
24 มิถุนายน 2545 20:18 น. - comment id 57464
นั่นสิ ก็ใจหายเหมือนกัน อย่าเพิ่งหนีไปใหนนะ ยังอ่านไม่จุใจเลย
24 มิถุนายน 2545 21:17 น. - comment id 57466
แงๆๆๆๆ....อย่าไปไหนน๊า คิดถึงนะ....ขอบอก ^_*
24 มิถุนายน 2545 21:54 น. - comment id 57476
น่าจะเป็นบทกลอนสุดท้ายของเธอ(คนนั้น)มากกว่านะ ;-)
25 มิถุนายน 2545 03:01 น. - comment id 57506
แต่เค้ารู้ว่ามะได้ไปไหนหรอก 5555
25 มิถุนายน 2545 12:13 น. - comment id 57551
อ้าว...รู้ทัน
25 มิถุนายน 2545 15:19 น. - comment id 57578
กลอนนี้แต่งให้คนพิเศษรึคะ(อิจฉาคนนั้นจังเลย)
26 มิถุนายน 2545 11:26 น. - comment id 57731
อ่ะนะ........ตกใจหมกเลย...เด๋วมะมีครายให้แซว...กาดาษก็แย่จิ.........งุงิงุงิ......อย่าปายหนายนะ.......
28 มิถุนายน 2545 22:39 น. - comment id 58122
อ่า...จายหายหมดเลยนึกว่าจะปายหนายซะอีก...เดี๋ยวอดได้อ่านกลอนฝีมือเฉียบล่ะน่าเสียดายเลย