แสนจะโศกวิโยคเย้าเศ้รากำสรด น้ำตาหยดหลั่งรินทุกถิ่นฐาน พร่าพร่างพรายปรายละอองดั่งทองธาร หทัยช้ำกล้ำมานานพานหลับใหล จักพักผ่อนอาวรณ์สิ้น ณ ถิ่นนี้ เพลาที่ชีพีส่องครรลองไสว ลดลงแล้วเลือนลางเหมือนร้างไกล ต้องก้าวเดินเพียงใดจักถึงฝัน ชลเนตรหลั่งรดจรดลงแก้ม ดั่งทาแต้มแกมสีที่เสกสรรค์ ฝนก็ปรายใจก็เดียวเปลี่ยวคืนวัน ไม่มีใครจักเห็นฉันเสียน้ำตา หนาวให้เหน็บเจ็บเนือ้เถือกระดูก ชะตาผูกโยงยัดระบัดหา แต่ผิดหวังนั่งเศร้าร้าวอุรา ฝนหลั่งพาหลั่งน้ำเนตรเช่นทุกคราว
โอ๋ ศิษย์นันท์คนเขียนโคลงกลอน 21 พ.ค. 2545 16:44 น. - ID 15452 
882
4
0
21 พฤษภาคม 2545 17:03 น. - comment id 50942
ใช้คำสวยดีครับ ผมแต่งแบบนี้ไม่เป็น
21 พฤษภาคม 2545 23:39 น. - comment id 51014
เห็นด้วยกับ burst ค่ะ ฝีมือไม่ตกเลยนะคะยังเพราะเหมือนเดิมเลย ว่าแต่หายไปไหนกันจ๊ะเนี่ยทั้งอาจารย์ทั้งศิษย์ (o^___^o)
22 พฤษภาคม 2545 19:49 น. - comment id 51161
อาจารย์มัวไปทำงานครับ ศิษย์มัวไประรานครับ ดีใจครับที่ยังมีคนอ่าน 55555
19 มิถุนายน 2545 21:37 น. - comment id 56477
อาจารย์มัวไปทำงาน ส่วนศิษย์มัวไปปลูกไร่แห้วอยู่ครับ 5555555
18 สิงหาคม 2545 13:43 น. - comment id 68189
อืมสงสัยรู้จริงของแท้ 55555
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
