ฟังพ่อสอน

ศรีสมภพ

มนุษย์.. สุดสูงส่ง             ยากยืนยง คงความสูง
สำอางค์ อย่างยางยูง         แม้นเรืองรุ่ง ก็ราโรย
โลกสุข หรือทุกข์ท่วม        ต่างไหลรวม ร่วมกันด้วย
เหือดแห้ง แล้งไห้โหย     รอโชคช่วย ตายด้วยกัน
เศรษฐกิจ คิดพอเพียง..  อยู่คู่เคียง ความคงมั่น
ปรัชญา อุดมการณ์           จากสวรรค์.. ชโลมดิน
โลกนี้ มีแข่งขัน                โหมสู้กัน ขั้นโหดหิน
แก่งแย่ง แข่งโกยกิน       หลงลืมสิ้น ศีลธรรม
ปลาใหญ่ ไล่ปลาเล็ก        เกกมะเหรก เข้ากลืนกล้ำ
ไม่พอ ต่อหนึ่งคำ            ความอิ่มหนำ เริงสำราญ
กัดกิน สิ้นธรรมชาติ        โลกวินาศ ขาดสะบั้น
สะสม ข่มเหงกัน             กีดกางกั้น เพื่อกอบโกย
วิกฤติ เศรษฐกิจโลก        ทำทุกข์โศก สิ้นโชคช่วย
อิงตาม ความร่ำรวย          ต้องมอดม้วย ไปด้วยกัน
 
ควรคิด ผลิตผล                เหมาะกับคน อย่าล้นบ้าน
ดีมานด์ สานสัมพันธ์        ซัพพลายนั้น ต้องมั่นคง
ทฤษฎี ทรงชี้ไว้                จงพอใจ ในประสงค์
อัจฉริยะแห่งพระองค์..     ต้องมั่นคง ..ตรงพอดี
โลกทรุด ขุดหลุมฝัง           จะเผาพัง ยังสุขขี
พอเพียง เสี่ยงไม่มี           คือทฤษฎี ที่ทรงนำ
ลูกเอ๋ย.. ขอเอ่ยอ้าง           เอาแบบอย่าง ช่างเลิศล้ำ
พ่อสอน วอนเจ้าทำ            จงจดจำ ...นำใส่ใจ !