บายพาสต์ทางสองแพร่ง

ศรีสมภพ

บนครรลองทางสองแพร่งแบ่งให้เลือก
มือถูกเชือกมัดให้ชกจำชกสู้
ถูกบังคับโดยอ้อมพร้อมการขู่
โดยมิรู้จุดหมายปลายทางนั้น
ยังมีศักดิ์มีศรีที่จะคิด
เลือกชีวิตลิขิตทางจะสร้างฝัน
มันเป็นสิทธิ์ประชาธิปไตยใช่ไหมนั่น
ก็อยากฝัน แม้ฝันนั้นมันไม่จริง
จำทนอยู่ช่องกลางหว่างความแย้ง
ที่สองแพร่งถูกแบ่งแยกแตกห่างทิ้ง
มันลังเลสงสัยใช่ประวิง
ในความจริงที่อึมครึมซึมกะทือ
เลือกทางเก่าเข้าทางใหม่ใจยังหวั่น
ว่าเลือกนั้นมันถูกต้องจะครองถือ
คงเปลืองเปล่าเข้าจับปลาคาสองมือ
ยากยึดยื้ออย่างไร ต้องใคร่ครวญ
ทางเส้นเดิมเริ่มแรกนั้น บรรพ์บุรุษ
แผ้วถางขุดด้วยแรงกล้าศรัทธาล้วน
หลายรุ่นยุคปลุกปั้นกันขวายขวน
ทุกที่ถ้วนล้วนแลกเลือดเหือดแห้งคา
ทางเส้นใหม่ก็ใหญ่ยิ่งทิ้งแนวเก่า
ให้ลืมเหง้าเก่าก่อนอย่าย้อนหา
ต้องเร่งรุดและรีบรื้อปลดขื่อคา
ก้าวเดินหน้าประชาธิปไตยเพื่อไปต่อ
แพร่งที่สาม.. ไม่ใช่สองที่ต้องเลือก
ไม่มีเชือกมัดมือชก มีไหมหนอ ?
เป็นทางร่วมรวมทางสองไม่ต้องรอ
จะได้ขอเลือกทางนั้นเลิกหวั่นใจ
บนครรลองทางสองแพร่งที่แบ่งชัด
แม้จำกัดเป็นทางร่วม รวมไม่ได้
สร้างบายพาสต์เชื่อมโยงแล้วปลงใจ
ใช้ทางคู่สู่จุดหมาย.. ไม่ดีหรือ ?