ผู้ให้ ที่ไม่เอา

ศรีสมภพ

เสียงฝนพรำ..ย้ำความหลังครั้งเนาเนิ่น
ดูผิวเผินเหมือนเพิ่งผ่านเมื่อวานนี้
มีบทเล่า สองแม่ลูกผูกพันมี
เห็นวิถี ที่มองข้าม..ซึ่งความรัก
เสียงโอ้กอ้าก! ..ปากสั่นปั่นป่วนใส้
กินไม่ได้ คลื่นเหียนอาเจียนหนัก
อยากกินเปรี้ยวเฉียวฉุนวุ่นใจนัก
สายเลือดรัก..จักกำเนิดก่อเกิดกาย
ต่อแต่นี้ มีเจ้า..เราแม่ลูก
เก้าเดือนนั้น จะพันผูกปลูกเจ้าใหญ่
อุ้มท้องเจ้า เบาจนหนักจักนำไป
ทั้งใกล้ไกลใช้สองขา..แม้ล้าลง
เฝ้าระวัง..ฟังครรภ์ทุกวันค่ำ
ข้าวทุกคำ..น้ำทุกหยดบดเป็นผง
รสเผ็ดร้อน ก่อนชอบนัก แม่จักปลง
ไม่กลืนลงกลัวเจ้าร้อน นอนดิ้นรน
แม่ร้องหวีด กรีดก้องในห้องหมอ
กุลีกุจอ บอกให้เบ่งเร่งเจ้าพ้น
ปวดสุดท้อ หมอร้องเร่งเบ่งหลายหน
เจ็บเหลือล้น จนเจ้าคลอดอย่างปลอดภัย
ยุงจะไต่ ไรจะตอมไม่ยอมพลั้ง
ต้องตื่นก่อนนอนทีหลังระวังไว้
แม้ผ่ายผอมก็ยอมทนจนเติบใหญ่
วาดหวังไว้ให้ทุกอย่าง ตั้งใจหนุน
แม่อยากเห็น เจ้าได้เป็นเช่นแม่คิด
มีชีวิต มีการงานอันอบอุ่น
เอาตัวรอด ปลอดภัยได้เจือจุน
มีเงินทุนหนุนเนื่องทุกเรื่องไป
เสียงฝนพรำ.. เหมือนร่ำไห้ ใจสะท้อน
หญิงชรา..ท่าถ่ายถอนนอนร่างหงาย
รอมืออุ่น..ปิดเปลือกตาคราสุดท้าย
แต่ก็ไร้ ไม่มีเงา ..คนเฝ้ารอ !
นี่หละหนอ !  หนึ่งผู้ให้ ..ที่ไม่เอา