สนธยา ฟ้าหม่น จนรู้สึก เพราะส่วนลึก ที่เก็บ คล้ายเจ็บหนัก แสงสีเทา เหงาเงียบ เย็นเยียบนัก ได้ประจักษ์ รูปนาม ของความทุกข์ เมื่อรักแล้ว ก็พร้อม เพื่อยอมรับ แลกกันกับ นิยาม แห่งความสุข ผ่านวันคืน โศกเศร้า เริ่มเร้ารุก จึงปลอบปลุก ใจที่ มีพันธะ อนาคต วาดวาง ทางชีวิต พรหมลิขิต ท่านลี้ หลีกหนีผละ ให้เราอยู่ ไกลห่าง ต่างวาระ มิเคยจะ ได้พบ หรือสบพักต์ ทางที่เดิน เดียวดาย กายรันทด แต่ไม่หมด แรงใจ ให้ยึดหลัก แม้เป็นเพียง เงาแสง แห่งความรัก ยังแน่นหนัก ทุกช่วง ห้วงความคิด มอบน้ำใจ ไมตรี ไม่มีหยุด บริสุทธิ์ พราวพร่าง กลางดวงจิต ทุกถ้อยคำ ย้ำเตือน เหมือนใกล้ชิด เป็นมิ่งมิตร มากค่า คณานับ อยู่ในความ ทรงจำ อันล้ำลึก ปิดผนึก เนิ่นนาน ชั่วกาลกัปล์ ตราบใดที่ กายใจ ไม่ยอมรับ คงประทับ ฤทัย แม้ไกลลิบ
คนกรุงศรี 12 มิ.ย. 2554 23:13 น. - ID 140627 
1141
2
0
13 มิถุนายน 2554 22:21 น. - comment id 1198929
ความรู้สึกคุณ คนกรุงศรี กระมว่าช่างจินตนาการนักแล ยิ่งถ้าผมได้อ่านเป็นสระเสียงยาวแล้วล่ะก็ น้ำตาซึมตามเลยเชียวขอรับ ^^
14 มิถุนายน 2554 15:39 น. - comment id 1199050
อยู่ในความทรงจำอันล้ำลึก แม้หวนนึกครั้งใดให้ใจหาย คงฝังจิตติดใจจนชีพวายฒ์ ด้วยอาลัยในรักตระหนักทรวง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
