เสียงร้องของดวงวิญญาณเด็กหญิงกับนกกระเรียนทั้งหนึ่งพันตัว

กระบี่ใบไม้

นกกระเรียนตัวที่...หนึ่งพัน
โบยบินจากสวรรค์ชั้นฟ้า
ติดตามคลื่นยักษ์มหึมา
น้ำชายหาดปนน้ำตาร่ำไหลนอง
.........................................
ณ ที่เมือง ฮิโรชิม่า ในครั้งหนึ่ง	
เสียงระเบิดดังอื้ออึงลอยกึกก้อง
ที่เด็กน้อยนั่งพับนกเคยเฝ้ามอง		
ปาฏิหาริย์อันเรืองรองนั้นไม่มี
วิญญาณของเด็กน้อยมากับนก		
ลอยมาตก ณ ที่ยังเมืองแห่งนี้
เศษซาก,โกลาหล  ของชีวี			
กับถิ่นที่ในสงครามไม่ผิดกัน
ก่อนที่เธอนั้นสิ้นใจยังจำได้		
มฤตยูผู้ใจร้ายตัวหนึ่งนั้น
ลอยมาพร้อมกับสีดำของม่านควัน		
กับเสียงก้องสะท้านขวัญอันโหดร้าย
นั่นนั่นนั่น...ปีศาจร้ายมันยังอยู่	
เสียงวิญญาณเด็กพร่างพรูยืนร้องไห้
หนึ่งเตา สองเตา อันตราย			
สาม-สี่-ห้า ขยับขยายเพิ่มจำนวน
ศพนั้นคือญาติพี่น้องของชาติเรา	
ดูก่ายกองและหมองเศร้าละห้อยหวน
กลิ่นความตายลอยคละคลุ้งยังอบอวล		
ค่าชีวิตของคนล้วนเท่าเทียมกัน
คือสงครามของมนุษย์ต่อผืนโลก	
อัปยศวิปโยคเศร้าโศกศัลย์
เมื่อไหร่หนอมนุษย์เราจะเท่าทัน		
ขุมพลังของโลกนั้นเกินต่อตี
มฤตยู มฤตยู อยู่ตรงนั้น		
นกกระดาษพร่ำรำพันอยู่อึงมี่
แว่วเสียงคลื่นดังซัดสาดชลธี			
กลบเสียงก้องเสียงร้องนี้...เลือนหายไป
.........................................
ทุกการหมุนของกงล้อประวัติศาสตร์
ความผิดพลาดเพื่อเรียนรู้เริ่มต้นใหม่
โลกยังคงเป็นมารดาที่ห่วงใย
ต้องรอคอยถึงเมื่อไหร่...รักษ์โลกเรา
...โลกยังคงเป็นมารดาที่ห่วงใย
จะต้องรอถึงเมื่อไหร่...รักโลกเรา...
หมายเหตุ : จากตำนาน เด็กหญิงซาดาโกะกับนกกระเรียนหนึ่งพันตัว