~ เยี่ยม ~

จ้อง - เจรียงคำ

เสียงเจี๊ยวจ๊าวจอแจคนแออัด
แน่นขนัดล้นลานถึงด้านหน้า
ยังมีอีกไม่น้อยทยอยมา
ประเมินด้วยสายตาร้อยกว่าราย
ครั้นจะฝ่าฝูงชนคนคลาคล่ำ
เกรงหัวทิ่มหัวตำคะมำหงาย
ยืนเก้เก้กังกังแถวรั้งท้าย
ห่างที่หมายหลายเมตรนอกเขตรั้ว
ชะเง้อมองชะแง้แต่ฟ้าสาง
จนตะวันคล้อยห่างเคลื่อนกลางหัว
เพียงเพิ่งจะเขยื้อนออกเคลื่อนตัว
พ้นสระบัวด้านในได้ไม่นาน
นิ้วมือกุมชุ่มเหงื่อซอกเนื้อง่าม
ดอกไม้งามถือฝากมาจากบ้าน
คล้ายเริ่มท้อช่อดอกออกอาการ
น่าสงสารเฉาช้ำทั้งกำมือ
เมื่อตะวันผันจนเลยพ้นเที่ยง
ฉายแดดเปรี้ยงเฉียงเฉียดคนเบียดอื้อ
ถึงตัวบ้านด้านหน้าแทบตาปรือ
แต่ยังถือมาลีช่อสีแดง
ค่อยกระเถิบเขยิบกับ..ขยับเขยื้อน
ค่อยค่อยเคลื่อนผ่านแถวพ้นแนวแสง
ค่อยยังชั่วตัวชื่นพอฟื้นแรง
ค่อยตะแคงข้างตนพ้นประตู
ยืนชะโงกโยกหา...ขาเขย่ง
ตาแลเพ่งพลันถลาไปหาตู้
เฮ้ยคนผลักอยู่ไหนอย่าให้รู้
ขบฟันขู่ขณะ..จิตอภัย
เดชะบุญโชคมีพอดีเป๊ะ
ปลายเท้าเตะขาเตียงเอียงไถล
เซถลาถาแถกพุ่งแหวกไป
สบตาใสกลมสวยจ้องงวยงง
ยอมือไหว้วันทาสารทิศ
ขออภัยเพียงศิษย์คิดประสงค์
เยี่ยมป่วยแต่ที่โกยมาโดยตรง
ถูกเท้าใครถีบส่ง..บรรจงจัง
บิดตัวงอพอแต่เพียงแก้เก้อ
เอี้ยวชะเง้อช้อนแขนนวดแผ่นหลัง
แต่พองามตามหลักอีกสักครั้ง
ก่อนขดนั่งเยี่ยมป่วยด้วยห่วงใย
อวยพรครูด้วยคนพ้นเจ็บป่วย
เอาใจช่วยยามยากพ้นจากไข้
ให้ดีวันดีคืน ฟื้นเร็วไว
จากหัวใจ..ดวงนิด...ศิษย์รักครู
ช่อมาลีสีแดงแฝงด้วยรัก
อาจคอหักเหี่ยวไปไม่ควรคู่
แต่ห่วงใยเต็มลานบานน่าดู
ที่ยังชูช่อสดสวยงดงาม
~ ๒๑ มกราคม ๒๕๕๔ ~