โทรหาแม่ บ่อยเท่าโทรหากิ๊ก ก็คงดี

กวีบ้านไร่

อุ่นท้องแม่ อุ่นกาย ช่างอุ่นนัก
อุ้มฟูมฟัก รักเลี้ยงดูให้สุขสม
ทั้งหมากไม้ ปลา เนื้อ แลน้ำนม
แม่ภิรมย์ บำรุงครรภ์ ให้ลูกยา
พอแปดเดือน เก้าเดือน ท้องอุ้ยอ้าย
จะเคลื่อนย้ายไปไหน ปวดแข้งขา
แม่ก็ทน อดกลั้นเพื่อลูกยา
จะออกมา เป็นขวัญแม่ ให้อุ้มชู
พอจวนครรภ์แก่แก่ แม่ปวดท้อง
เสียงร่ำร้อง ปานใจขาด ดังก้องหู
ค่อยค่อยเบ่ง ค่อยค่อยเร่ง ให้คิดดู
กว่าจะรู้ว่าลูกคลอด แม่เกือบตาย
รอยแผลปริ ที่แตก แม่หายแล้ว
เมื่อเห็นแก้วของแม่ สุขสมหมาย
เสียงลูกร้องเหมือนยาทา บรรเทากาย
ที่ละลายความเจ็บปวด คลอดลูกยา
พอเดือนแรก หัดเลี้ยงดู ลูกรัก
จะแอบพัก ก็ไม่ได้ ลูกเรียกหา
เสียงร้องไห้ ดังขึ้นต้องรีบมา
ทันเวลา ปลอบโยนลูก ที่ผูกใจ
ในปีแรก เจ้าหัดเดิน เตอะแตะ
แม่คอยแนะ คอยนำ เป็นแสงไข
คอยส่องแนะ เป็นแสงธรรมที่นำใจ
ให้ลูกได้ เป็นแบบอย่างแม่เลี้ยงมา
พอหกล้ม ลมเป่าแม่ แลอุ่นนัก
เป่าความรัก ถูกขาลูก ให้หรรษา
ความเจ็บปวดของลูก หายในพริบตา
รักที่มา โอบอุ้ม คุณอนันต์
โตขึ้นหน่อย คอยดูแล และห่วงลูก
ความพันธ์ผูกยัง ทอรัก สู่ไยฝัน
อนาคตของลูก แม่หวังเห็นเจ้านั้น
ได้โตวัน โตคืน เป็นคนดี
แต่พอลูกจบออก จากอกแม่
คนเคยแล เคยดู เริ่มออกหนี
ไปเพื่องาน เพื่อนเงิน เลี้ยงชีวี
ปล่อยแม่นี้ โดดเดี่ยวอยู่คนเดียว
คอยลูกรัก กลับมาปีละหน
แม่อดทนเห็นร้อยยิ้ม เคยแลเหลี่ยว
แค่เสียงลูก ลอดผ่านลมที่กลมเกลี่ยว
เป็นหนึ่งเดียว ที่ทำให้ชื้น ฝื้นชีวี
โทรหาบ้าง ฝากเสียงวันละน้อย
แม่ยังคอย เสียงลูก อยู่ทุกที่
แค่ได้ยินว่าเจ้าอยู่สุขดี
เพียงเท่านี้ แม่เรา ก็สุขใจ......