จากลำมูลฮอดลำโขง

เชษฐภัทร วิสัยจร

๑.	พระวอและพระตา
ผู้บุกป่าและฝ่าดง
สืบเครือญาติวงศ์
แต่เวียงจันทน์บากบั่นแฮง
มาหนองบัวลำภู
แล้วมาอยู่ดอนมดแดง
พาคนสร้างเมืองแปง-
เป็นอุบลขนมาไกล
ลำมูลฮอดลำโขง
เย็นยึดโยงเชื่อมสายใย
คือเลือดหล่อเลี้ยงใจ
จนโลกเลื่องเมืองอุบล
๒. เสียงแคนคลอเสียงพิณ
ที่ย้ำยินอยู่ทุกหน
คือภูมิปัญญาชน
เพิ่นเชี่ยวชาญการดนตรี
ลายเทียนเข้าพรรษา
คือคุณค่าแห่งชีวี
ทุกฮีตขีดวิถี
ที่ส่องทางสร้างบ้านเมือง
คำสอนหลวงปู่ชา
ประทีปพาใจประเทือง
ปลุกสำนึกเนืองเนือง
คือสำเนียงเสียงธรรมะคุณ
อุบลเมืองนักปราชญ์
ทุกศิลป์ศาสตร์วาดโยงหนุน
ปัญญาคือต้นทุน
ที่สร้างคนเป็นผลงาน
๓.	เถิงเกิดกาลวิกฤต
ครรลองผิดพิษภัยพาน
ชีวิตจิตวิญญาณ
ยังพาคนให้พ้นภัย
สร้างสรรค์ด้วยปัญญา
ยืนหยัดกล้าท้ายุคสมัย
ฮ้อนเย็นที่เป็นไป
ให้ต่อสู้อย่างฮู้ทัน
ทุกศาสตร์และทุกศิลป์
แห่งท้องถิ่นเถิดเชื่อมั่น
เสียงแคนเสียงพิณนั้น
สิหนุนเนื่องบ้านเมืองเฮา
น้ำมูลฮอดน้ำโขง
คือเลือดโยงยึดเหนี่ยวเอา-
น้ำเย็นเข้าลูบเข้า
คืนชีวิตจิตวิญญาณ
อุบลเมืองนักปราชญ์
ทุกเครือญาติย่อมสืบสาน
วิถีแก้ภัยพาล
ให้ผ่านพ้นด้วยดีเทอญ