เหมือนหยาดแก้วแวววับระยับระย้า แต้มบุปผาแต่ละเม็ดคล้ายเพ็ชรสี ลมอรุณพริ้วห่มพรมราตรี มุกมณีจึงเหือดหายประกายเลือน ยอดผกาพ้อพลิ้วคลอผิวน้ำ ร่ายลำนำร่ำจรุงท่ามทุ่งเถื่อน จะลาแล้วห้วงหาวแล้วดาวเดือน ฟ้าจะเคลื่อนดาวจะคว้างร้างราไป สกุณาโบกโบยลมโชยพัด ปีกกำดัดโผผินจนบินได้ ชำเลืองช่วงรวงรังอยู่ฝั่งใด ปรารถนาจะไปให้ถึงรัง เขาร่อนเร่พเนจรค่อนชีวิต ยังมิคิดยังมิเค้นเพื่อเห็นฝั่ง ฟ้าลิขิตเพียงนี้จึงจีรัง มิอาจร้้งนั่นเพราะรู้สู้...ปราชัย มิเคยเห็นแสงทองส่องเพริศแพร้ว มิเห็นแววความหวังของวันใหม่ ทนร้างเร่พเนจรนอนกลางไพร เหมือนบ้าใบมืดบอดตลอดมา พระจันทร์พริ้มยิ้มพยักทักทายแล้ว ดั่งวอมแววดาววิบกระพริบจ้า เขาครวญคำจำข่มก้มหน้ามา ปาดน้ำตาสองแก้ม...แล้วแย้มยิ้ม...
ฐปนวุธ 18 ก.ค. 2553 22:38 น. - ID 135922 
1796
2
0
20 กรกฎาคม 2553 11:19 น. - comment id 1147121
^___^ ยังยิ้มได้เมื่อภัยมานะคะ
20 กรกฎาคม 2553 11:24 น. - comment id 1147128
เพราะมากๆ ครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
