เดียวดาย

แต่ครั้งก่อนครอบครัวมีความสุข
ไร้ซึ่งทุกข์ให้มัวหมองไม่ผ่องใส
แต่วันนี้แตกแยกตัดขาดไป
นั่นเพราะใครถ้าไม่ใช่นักเจรจา
ทั้งผ้าเหลืองผ้าแดงรวมเสกสรรค์
ต่างถกกันจนชาวชนต้องล้มหาย
ยังมิวายมองหน้ากันแล้วทักทาย
โอ๊ะ..รัฐบาลคงต้องจ่ายค่าทรัพยากร
หยุดซะเถอะหยุดได้แล้วเรื่องเหล่านั้น
ให้มันเป็นอดีตที่เลื่อนผ่าน
อย่าขุดคุ้ยต่อว่าจนเกินการณ์
อีกไม่นานคงเหลือแค่ซากโทรมๆ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

ชีวิตสร้างสรรค์ 5 มิ.ย. 2553 19:46 น. - ID 135147

1020

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/135147 ที่มา: ชีวิตสร้างสรรค์

comments powered by Disqus

ยาแก้ปวด

6 มิถุนายน 2553 01:01 น. - comment id 1132896

ประทาน

6 มิถุนายน 2553 12:59 น. - comment id 1132984

น้องรัก..กลอนของน้องยังไม่ถูกฉันทลักษณ์..อย่าง

คำลงท้ายของบทที่หนึ่งลงท้ายด้วยคำว่า..เจรจา..ดัง

นั้นคำลงท้ายวรรคที่สองของบทที่สองจะต้องสัมผัส

ด้วยสระอา...แต่ท้ายวรรคสองของบทที่สองของน้อง

ลงท้ายด้วย..ต้องลมหายจึงไม่ถูกครับ..ที่ถูกต้องคือ

จะต้องลงด้วย..ผา..หา..ฝ้า..ผ้า..(ห้ามใช้เสียงสามัญ

และเสียงตรีครับ)   ค่อยๆเรียนรู้ต่อไปนะครับ