วีรบุรุษของพวกเรา จ่าเพียร

ธาตรี พฤกษา

"คงทำเรื่องขอพระราชทานยศ พลตำรวจเอกให้ผม ตอนผม...ตายแล้ว"  สมเพียร เอกสมญา
โศกเอ๋ยโศก แสนเศร้า เรื่องราวนี้
คงไม่มี คำกล่าว บอกเล่าได้
เกียรติประวัติ ที่เจ็บปวด ตำรวจไทย
มันยิ่งใหญ่ บอบช้ำ สุดลำเค็ญ
กี่ร้อยศพ ร้อยร่าง  บนทางเสี่ยง
ไม่เคยเลี่ยง หน้าที่ มีให้เห็น
เลือดต่อเลือด ปรากฎ หยดกระเด็น
ทั้งหมดเป็น สิ่งตอบแทน คุณแผ่นดิน
นานสี่สิบ กว่าปี ที่ออกรบ
ผู้คนพบ ล้วนรัก รู้จักสิ้น
จ่าขาเหล็ก ไปไหน ก็ได้ยิน
สู้โจรใต้ ไพริน จนสิ้นลม
คงไม่มี คำใด ให้เกียรติสุด
เท่าคำว่า "วีรบุรุษ" ผู้ขื่นขม
โศกเอ๋ยโศก น้ำตา มาชื่นชม
สมยิ่งสม นาม"สมเพียร...เอกสมญา"
ธาตรี พฤกษา.....
ความฝันอันสูงสุด
ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ
ขอสู่ศึกทุกเมื่อไม่หวั่นไหว
ขอทนทุกข์รุกโรมโหมกายใจ
ขอฝ่าฟันผองภัยด้วยใจทะนง
จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด
จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง
จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง
จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา
ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร
ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา
ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา
ไม่เสียหายชีวาถ้าสิ้นไป
นี่คือปณิธานที่หาญมุ่ง
หมายผดุงยุติธรรม์อันสดใส
ถึงทนทุกข์ทรมานนานเท่าใด
ยังมั่นใจรักชาติองอาจครัน
โลกมนุษย์ย่อมจะดีกว่านี้แน่
เพราะมีผู้ไม่ยอมแพ้แม้ถูกหยัน
คงยืนหยัดสู้ไปใฝ่ประจัญ
ยอมอาสัญก็เพราะปองเทิดผองไทย
เพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ ๔๓ ทรงพระราชนิพนธ์ใน พ.ศ. ๒๕๑๔ 
ขอไว้อาลัยแด่ผู้ที่ตาย และผู้ที่กำลังจะต้องตาย...นับถือยิ่ง...