กว่าเป็นดินถิ่นเดินให้เพลินสุข กี่ล้มลุกตายฟื้นคืนหลอกหลอน และกี่ร่างทับร่างในดินดอน สืบนาครด้วยเลือดเนื้อวีรชน เท้าบางเปล่าไยย่างอย่างผู้กล้า แบ่งดินฟ้าสูงต่ำให้สับสน ก็มองแท้แค่เห็นมหาชน เดินย่ำทนบนโคลนแห่งอัตตา ยิ่งย่ำเดินยิ่งจมระดมลึก จิตสำนึกผลึกเร้นเกินเฟ้นหา เพียงสรรพจน์สบถอ้างสร้างมายา แล้วบูชาค่าคนล้นจอมปลอม เถิดเราท่านยอมรับกฎใดสร้าง ใครแอบอ้างระหว่างกลิ่นมาลีหอม คงไม่นานเมื่อไม้บานจะลาญงอม ก็ถึงพร้อมย่อมเห็นเป็นตนตัว ...ณ ตอนนี้บ้านเมืองอันเรืองรุ่ง ระเริงฟุ้งทุ่งไฟไล่ลามทั่ว ระแวงหวาดกระวาดหวั่นกระสันกลัว บ้างเมามั่วมัวหลงทะนงลาญ ก่อนเคยสู้ศัตรูเคียงไหล่บ่า มาเข่นฆ่าด้วยพร้าร่วมสังหาร ก่อนเคยรักเพื่อนพ้องน้องสาบาน เป็นขบถสาธารณ์ต่อกันเอง เมื่อไหร่หนอพอจะได้ไทยทั้งหลาย จะต่อเท้าขึ้นป่ายใครข่มเหง จะเนื้อเลือดเดือดฉานลานละเลง ก็พื้นเพลงเนื้อร้องทำนองไทย ฤๅจะเปลี่ยนเพลงชาติทำนองโศก วิปโยคโพกผ้าขึ้นปราศรัย เลือกเอาข้างทางกู-สูคนใคร แต่ทางใจล้วนดำดุษฎี ก่อไฟสุมรุมเพลิงเร้าแล้วเผาชาติ ยังสามารถอาจองว่าทรงศรี ฤๅผืนหนังมัสสาประชาชี เป็นผืนแผ่นปถวีขึ้นครองคน ... ก่อนสิ้นชาติอาจสิ้นใครไปมากแล้ว คุณพ่อแก้วแม่ขวัญล้วนสับสน ไม่มีญาติไม่มีเพื่อนไม่มีตน ไม่มีพ้นจักผจญเวทนา ก็เมื่อนั้นเสียงระงมของการไหว้ ด้วยอาลัยบ้านเมืองปรารถนา สักแต่สายใดเลยจะหวนมา ดังเวลานาทีที่เคลื่อนพาน แล้วโหยไห้น้ำตาดังว่าฝน ฤๅจะทนร้อนเหลวเปลวเพลิงผลาญ ร้างเลือดเนื้อเอื้อสลักสักปราการ จึงแหลกลาญถิ่นเวศม์ประเทศทอง ใช้น้ำโศกโบกลาการฆ่าเข่น ใช้น้ำเย็นปลอบโยนคนผยอง ใช้น้ำตาว่าเศร้าเข้าปรองดอง แต่น้ำคลองให้จะล้างเลือดขื่นคาว ...เหือดน้ำตาลาไหลใช่จะหยุด ยังรอรุดเร่งเร้าทุกฝีก้าว แลไฟเพลิงเริงริบกระพริบดาว สักวันพราวร้าวร้ายกว่าใดเทียม... กฤตศิลป์ ชินบุตร 2 มีนาคม 2553
กฤตศิลป์ ชินบุตร 2 มี.ค. 2553 04:50 น. - ID 133388 
1131
0
0
2 มีนาคม 2553 11:20 น. - comment id 1105880
๐ ใช้น้ำใจแทรกกลางระหว่างเถิด รักกำเนิดเกิดร่างสร้างสุขขี ดับไฟร้อนที่ปลุกรุกราวี น้ำใจมีใช้ช่วยดับอย่าลับเลือน... ปล...เข้ามาอ่านบทกลอนสะท้อนสังคม แต่งได้ดีมากมายๆเลยคะพี่
2 มีนาคม 2553 11:54 น. - comment id 1105888
คำชม..เหมือน ความเห็นที่ ๑ ครับ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
