เวลาผ่านนานไปเท่าใดหนา

ครูกระดาษทราย

เวลาผ่านนานไปเท่าใดหนา		
ไม่มีใครซื้อตุ๊กตามาให้ฉัน
ตุ๊กตาตัวแรกอยู่ไหนกัน		
คุณแม่นั้นซื้อให้แต่วัยเยาว์

ผมสีทองของเจ้ายาวสยาย		
ฉันเล็มปลายกลายเป็นสั้นขั้นหล่อเหลา
หน้าหวานหวานฉันแต่งให้สวยไม่เบา	
ฉันหยอกเย้าอุ้มเล่นไม่เว้นวาง

ยามเธอนั่งมองมานัยน์ตาแป๋ว	
นิทราแล้วหลับตาจนฟ้าสาง
แม้ว่ากาลเวลาเริ่มเลือนราง
แม่อยู่ข้างในจิตใจไม่เลือนกัน

เวลาผ่านนานไปเท่าใดหนา		
เพิ่งมีผู้ซื้อตุ๊กตามาให้ฉัน
ตุ๊กตาตัวสองใหม่ถูกใจพลัน		
อาจารย์นั้นซื้อให้แม้ไม่เยาว์

ตุ๊กตาตัวเป็นไม้ได้มาฝาก
เป็นของจากเวียดนามงามเฉลา
ดอกเตอร์พาสนามาให้เรา
จึงนำเอามาตั้งข้างข้างเตียง

ตัวที่สองของอาจารย์ท่านเดิมนี้
ลองไขลานดูซีมันมีเสียง
พร้อมส่ายหน้าหยอกล้อทำคอเอียง
อยู่ข้างเคียงกล่อมนิทรายามราตรี

เวลาผ่านนานไปเท่าใดหนา	
ไม่ลืมผู้ให้ตุ๊กตาพาสุขี
ขอขอบคุณคุณแม่ที่แสนดี
ตุ๊กตาที่แม่ซื้อให้ไม่ลืมลา

ขอขอบคุณอาจารย์ท่านมอบให้
ซาบซึ้งใจดอกเตอร์พาสนา
เป็นของขวัญเมื่อวันรับปริญญา
เพิ่มแรงใจศิษย์ฟันฝ่าดุษฎี

ตุ๊กตาจ๋าตุ๊กตาเจ้ารู้ไหม
แม้เจ้าไร้ซึ่งชีวาเป็นสักขี
เจ้ากลับมากคุณค่าท้นทวี
ตราตรึงที่จิตใจฉันไร้วันลืม