หมื่นคำใด ในโลกนี้ ที่มีอยู่ หรือจะสู้ หนึ่งน้ำคำ ที่พร่ำสอน ยามลูกเจ็บ แม่นั้นเล่า เฝ้าอาวรณ์ สุดทอดถอน นอนซม ตรมน้ำตา นั่นคือรัก ของแม่ ที่มีให้ ทั้งดวงใจ ให้ลูกดี่ง ปรารถนา ยามลูกสุข แม่ดีใจ ในวิญญา ยามโศกา แม่มา เฝ้าอาถูร อันความรัก ใดใด ในโลกนี้ ไม่เคยมี แม้ชีวิต ติดลบศูนย์ แม่เฝ้าห่วง เฝ้าดูแล และเกื้อกูล ใครให้รัก อันอบอุ่น นี้ไม่มี