หม้อดินใบร้าว

ครูกระดาษทราย

ชายชาวอินเดียแบกหม้อดินไว้บนบ่า
สะดุดตาสองใบช่างต่างสัณฐาน
หม้อใบหนึ่งสวยงามวาวแวววาว
อีกใบกลับมีร้อนร้าวราวราคี

หม้อใบดีบรรจุน้ำเต็มถึงบ้าน
แสนสำราญภูมิใจในศักดิ์ศรี
หม้อใบร้าวเติมเท่าไรไหลทุกที
กลับถึงที่เหลือเพียงครึ่งจึงเศร้าใจ

หม้อใบร้าวร้าวราญรำคาญจิต
รู้สึกผิดกล่าวขอโทษโกรธฉันไหม
ทำให้ท่านแบกหม้อน้ำไกลแสนไกล
แต่กลับได้น้ำน้อยนิดผิดพลาดจัง

ชายผู้แบกหม้อน้ำย้ำสอนว่า
อย่าโศกาน้อยจิตคิดผิดหวัง
สังเกตไหมดอกไม้ข้างทางงามจัง
เฉพาะฝั่งที่ฉันนั้นแบกเธอ

มวลมาลีสีสดใสจึงได้ผล
เก็บไปให้นายยลอยู่เสมอ
เพราะวารีที่รินไหลไปจากเธอ
ดอกไม้จึงเลิศเลอและตระการ

ฟังหม้อดินใบร้าวแล้วน้องพี่
ค่ำคืนนี้นิทราพาฝันหวาน
มีความสุขสวัสดีราตรีกาล
ให้สำราญยามตื่นสดชื่นเอย


นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
เราเองมีคุณค่าในตัวดีพอ  ถ้าไม่เปรียบเทียบกับคนอื่นมากเกินไป  ถ้าคิดว่าสิ่งที่ไม่ดีก็พยายามแก้ไขทำให้มันดีขึ้น  มันอยู่ที่ความตั้งใจต่างหาก ผลที่ออกมาไม่ใช่คำตอบแห่งชัยชนะของชีวิต
จุดมุ่งหมายและความตั้งใจของเราต่างหาก คือคำตอบที่แท้จริง