ภ า พ ข อ ง เ ร า ...

ผู้ชายคนเดิม

กลอนบทนี้.. เพิ่งจะเขียนเสร็จเมื่อเช้าที่ผ่าน
หลังจากที่ลองวาดโปสการ์กับมือได้ 1 ใบเป็นที่เรียบร้อย ...
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
... ค่อย- ค่อยบรรจงลากลวดลาย
เส้นสายของจินตนาการ..นึกฝัน
เป็นต้นไม้ใบหญ้า..สารพัน
แต้มสีสันภาพนั้น..ด้วยรู้สึกดี-ดี
...ผีเสื้อน้อย - น้อย..บินว่อน
ตัวละครประกอบฉาก..หลากสี
สลับกับดอกไม้ที่วาด..แต่..ไม่ค่อยเหมือนซักที
ลบ..จนกระดาษยู่ยี่  กว่าจะเป็นดอก-ใบ
...มีกุหลาบหนึ่งต้น....
ปะปนอยู่กับเหล่าบรรดาดอกไม้
ฉันใช้เวลาวาดมากมาย..
ด้วยรู้สึกถึงความหมาย..ไม่น้อยเลย
...เป็นทะเล ..ท้องฟ้า ...ภูเขา
ฉันวาดให้เราคู่กัน..อย่างเปิดเผย
เป็นโลกส่วนตัว..ที่ไม่อยากให้มีใครเลย
แค่ เธอ - คนคุ้นเคยของฉัน... เท่านั้นพอ
...ถ้าระบายฟ้าด้วยสีคราม
แล้วแต้มท้องน้ำสีฟ้า..จะงามไหมหนอ
หาดทรายประกายเพชร..ระยับทอ
ให้ดอกไม้เป็นสีเดียวก็พอ.. ชมพูระเรื่อ..เค้าจอง
...แล้วจะแต้ม "เรา".. ด้วยสีอะไร
ต้องเติมให้เด่นแค่ไหน..จึงจะไม่หมอง
เพราะเป็นภาพสำคัญที่สุด..ที่อยากให้เธอมอง
เวลาแปะไว้ที่ฝาห้อง- ข้างที่นอน...เราจะได้เห็นมัน - ชัดเจน
]* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *******
บางเวลาเท่านั้น....  ที่คนเราจะสุขใจได้โดย ไม่ต้องคิดถึงสิ่งใดเลย 
บางเรื่องราวเท่านั้น....  ที่ทำให้รู้สึกแบบนี้ได้
บางคนเท่านั้น.....  ที่เป็นเจ้าของความรู้สึกนี้..ของเรา
เป็นเพราะ....
....บางเวลา  บางเรื่องราว  และบางคน ........เท่านั้นจริง ๆ