""::**เพียงความทรงจำ**::""

หนูสน

เป็นเพียงความทรงจำย้ำเตือนนัก
อ้อมกอดอุ่นอบอวลรักสมัครสมาน
เสียงเจื้อยแจ้วจะจ๋าผาสุกสราญ
ยิ้มชื่นบานรื่นฤทัยในวัยเยาว์
เป็นเพียงเธอเด็กหญิงตัวน้อยน้อย
ที่รอคอยใครสักคนมาคอยเฝ้า
ความห่วงหาอาทรระหว่างเรา
มีแต่เพียงความเหงาเคล้าเคียงกาย
เป็นหนึ่งในสักกี่คนที่ฝังจิต
ที่ใกล้ชิดกว่าญาติมิตรสหาย
อนุสรณ์อยู่คู่ชีวาวาย
เพื่อให้ใครสักคนหันสนใจ
ขณะใจใคร่ครวญล้วนตามติด
เกิดคำถามความคิดอันหลากหลาย
อยากจะถามใครคนนั้นพลันมากมาย
ว่าทำไมจากไกลไม่อาดูร
ทุกข์ร้อนดังสุริยันกลบจันท์ฉาย
หนาวเหน็บกายแลใจให้เสียศูนย์
ไร้เงา "เจ้าของชีวิตลิขิตเพิ่มพูน
ขอไออุ่นพึ่งพิงอิงกายา
มองดูดาวพร่างพราวนภาผ่อง
ตามครรลองแลมองจันทร์เจ้าขา
มิได้ขอข้าวแกงแหวนเงินตรา
หรือช้างม้าเตียงตั่งดั่งชิดชม
หากขอจันทร์เอ๋ยจันทร์ช่วยสักนิด
กระแสจิตหนุนนำคำสุขสม
ใครมีสุขทุกข์ใดให้ตรอมตรม
ตามสายลมพัดเป่าให้เบาใจ
ปรารถนาดั่งใจสมประสงค์
วอนช่วยส่งทุกข์นั้นพลันเลือนหาย
ต้นกำเนิดเกิดมาแห่งเรือนกาย
โลกกล่าวนามพ่อยิ่งใหญ่ในชีวี
จากเด็กน้อยแสนซนจนเติบใหญ่
มีเพียงแม่เคียงใกล้ให้วิถี
ผ่านหลายหนาวร้อนฝนจนสิบแปดปี
เธอคนนั้นคือ ฉัน นี้ที่รอคอย
เป็นกลอนกวีสั้น	ตรึงใจ  ลูกยา
วอนพ่อแลดูใคร	รอบข้าง
สัมพันธ์สืบสายใย	ของลูก แลพ่อ
มิคิดมลายล้าง		พ่อนั้น ผูกพัน