**::เเด่เธอ ผู้เป็นที่รัก(กว่า)::**

หนูสน

ยายคำจ๋า...
ขอบคุณค่ะ สำหรับความรักความเมตตาที่คอยเลี้ยงดู อบรมสั่งสอน            
จากหลานสาวตัวน้อย จนเติบใหญ่ ยี่สิบสามปีแล้วนะคะ    
 (ไม่อยากบอกตัวเลขเลยTT) 
ยังจำได้...ข้าวแต่ละคำที่ยายบรรจงเคี้ยวและป้อนให้หลาน          
ถึงแม้จะมีกลิ่นตุตุก็ตาม^^
ยังจำได้...สองมือที่โอบอุ้ม กอดปลอบขวัญ
 สองเท้าที่คอยไล่ตามหลานน้อยจอมซน อย่างไม่ย่อท้อ 
ยังจำได้...หลานสาวจะแสนซนจอมยุ่งขนาดไหน ยายก็ไม่เคยดุด่าอย่างรุนแรง แม้ผมสีดำแกมขาวบนหัวของยายจะโดนหลานสาวจับมัดจุกเล่นอย่างสนุกสนานก็ตาม
ยังจำได้...แม้กายสังขารจะไม่เต่งตึงเหมือนก่อน แห้งเหี่ยวตามกาลเวลา แต่อ้อมกอดของยายยังอุ่นอยู่เสมอ
ยังจำได้...ยายมักจะบ่นปวดเอวปวดขาทุกครั้งที่อยู่กับหลาน เมื่อยังเป็นเด็กเล็กก็ยืนเหยียบสองเท้า จนโตขึ้น สองมือนี้ยังคงพร้อมที่จะบีบนวดแก้ปวดเมื่อยให้ยาย
ยังจำได้...เสียงของยายที่อวยพรให้หลานที่ยกมือไหว้ก่อนไปโรงเรียนทุกเช้า 
~~ไปเฮียนดีๆๆ สอบได้ตี่นึ่งๆ กลับมาบ้านบ่ต้องยะก๋าน^^ 
(แม้ประโยคสุดท้ายจะทะแม่งๆก็ตาม)
ยังจำได้...ยายเคยบอกว่า แม่เจ๊ามา ขวายก่อน ขวายมา เที่ยงก่อน  เที่ยงมา บ่ายก่อน บ่ายมา แลงก่อน  แลงมา คืนก่อน              คืนมา เจ๊าก่อน เมื่อใดจะได้ 
(ความหมายโดยรวมคือ ยายจะสอนว่า อย่าผัดวันประกันพรุ่ง             ให้ขยันและกระตือรือร้นที่จะทำกิจกรรมใดๆให้สำเร็จ)
ยังจำได้...ยังจำได้...ยังจำได้