๏๏๏ เขียนถึงพ่อ ๏๏๏
ศาลาไทย
๑
๏ พ่อใครต่างย่อมรู้ ว่ารัก
พ่อทุ่มเทเหนื่อยหนัก แต่ต้น
พ่อฉันห่อนเคยพัก แทบขาด ใจเฮย
พ่อคิดพ่อเพียรด้น ดุ่มด้วยแรงพลัง ๚
๒
๏ ปลูกฝังจงแกร่งกร้าว ลูกเอย
ปลูกศรัทธาอย่าเฉย ชาตินี้
ปลูกความคิดงอกเงย หลากแง่ มุมนอ
ปลูกจิตสำนึกจี้ จุ่งกล้าเกียรติผยอง ๚
๓
๏ สองมือหมายเสกสร้าง ทางงาม
สองหมัดใช่เกรงขาม แน่วเน้น
สองตาแม่นทุกยาม ยืนหยัด
สองรักลูกเมียเร้น ลึกห้องเรือนใจ ๚
๔
๏ เลือด-ไหลชุ่มขอบคิ้ว คางเจ็บ
เนื้อ-พ่อรอยแผลเย็บ ยับหน้า
แข้ง-สาดเข่าลอยเหน็บ สับศอก
ขา-ดุ่มเดินเข้าท้า ต่อยแม้นมวยรอง ๚
๕
๏ เสียงร้องโห่ลั่นพื้น เวที
คือเกียรติคือศักดิ์ศรี นักสู้
คือชีวิตยอมพลี ให้หมด
คือค่าเทอมลูกรู้ เหงื่อเคล้าเลือดหอม ๚
๖
๏ พ่อยอมเจ็บเพื่อเจ้า ลูกรัก
ยอมพ่ายอับอายนัก หม่นไหม้
พ่ายศึกใช่ผ่อนพัก อีกศึก
ศึกต่อศึกแลกให้ ลูกแก้วเมียขวัญ ๚
๗
๏ คิดวันพ่อลูบไล้ เล่นหัว
สอนสั่งลูกอย่ากลัว ย่างก้าว
ยิ่งร้ายยิ่งตื่นตัว ตั้งสติ
ทุกข์สุขดาษดื่นด้าว เติบกล้าเต็มคน ๚
๘
๏ โอกาสตนเช่นเช้า แดดปราย
เพียงนิดผ่านกลับสาย พลาดแล้ว
จงเร่งรุดจุดหมาย อย่าหยุด
คำพ่อเฉกเช่นแก้ว ส่องแจ้งทางหวัง
๙
๏ จุดพลังโหมเร่งรื้อ ไฟฝัน
อนาคตวันนี้ฉัน พ่อสร้าง
เบ้าหลอมกล่อมวัยวัน จนใหญ่
ไกลกว่าไกลใช่ร้าง มอดเชื้อเติมฟืน ๚
๑๐
๏ ยืนหยัดกำหมัดกล้า ดุ่มเดิน
ท้าโลกทุกสิ่งเผชิญ สติชี้
เหนื่อยหนักห่อนหนักเกิน พ่อเหนื่อย
รักพ่อผู้ร้างลี้ ภพโพ้นพ่อยิน ลูกเทอญ ๚ะ๛