สงกรานต์ที่ฉันคอย

-กระวีกำภู-

          ครั้นพอใกล้สงกรานต์ในกาลเก่า
ครั้งยังเยาว์หลังเฝ้าเพียรเรียนหนังสือ
สองตามองสมองนึกเฝ้าฝึกปรือ
สงกรานต์คือเทศกาลอันหวานใจ
          ฤดูฝนหลงหล่นฟ้ามาชะช่อ
มะม่วงพอให้ชื่นฉ่ำพรำแดดใส
ฉันตื่นเต้นออกไปเล่นเป็นสุขใจ
ใกล้แล้วใกล้สงกรานต์ใกล้ผ่านมา
          ป้าหายหัวลงครัวไปชั่วครู่
ทำอะไรก็ไม่รู้ต้องดูหนา
ป้าเอารางรองน้ำฝนจนเจิ่งมา
เต็มอัตราของกำลังโอ่งมังกร
          ไม่สนเท่ห์หรือเอะใจใดทั้งสิ้น
ทำท่าบินแล้ววิ่งเล่นเป็นเครื่องร่อน
ลอยผ่าผ่านม่านฝนจนคลายร้อน
ตัวเปียกปอนนอนสลบแล้วจบไป
          แม่เสร็จงานกลับบ้านมาเจอหน้าเข้า
ตีก้นเรานับไม่หวังนั่งไม่ไหว
เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกบอกแล้วไง
เด็กอะไรเอาแต่เล่นเป็นลูกลิง!
          ตอนร้องไห้ฉันได้ป้าเข้ามาปลอบ
บอกอย่าบอบช้ำใจแล้วให้นิ่ง
รักวัวผูกรักลูกตีนี่เรื่องจริง
บอกให้นิ่งนิ่งนิ่งไงจะใส่ยา
          แล้วสิบสามเมษาก็มาถึง
ฉันหน้าบึ้งหน้างอขอแม่ว่า
ให้ลูกออกไปเล่นน้ำน้าแม่น้า
แม่ตอบว่า ให้ไม่ได้ไม่ให้ไป
          ข้างนอกมันอันตรายลูกไม่รู้
ยืนหลงหูอยู่หลงตามาตอนไหน
รถมันเหยียบคนมันย่ำจะทำไง
แม่หรือใครที่ใจร้ายให้คิดเอา
          น้ำที่บ้านเรานี้ก็มีเล่น
นั่นเจ้าเบ็นเป็นเพื่อนเล่นไม่เห็นเหงา
นี่พื้นหญ้านั่นต้นไม้ให้ร่มเงา
รดมันเข้าน้ำซื้อเขาไม่เปล่าเปลือง
         ถ้าไม่เชื่อเบื่อไม่ฟังยังระริก
แม่จะหยิกให้เนื้อเขียวให้เยี่ยวเหลือง
เห็นใครเล่นฉันได้แต่แลชำเลือง
นึกขุ่นเคืองด้วยอิจฉาระอาใจ
          ป้าเปิดโอ่งส่งขันให้ฉันถือ
พอถึงมือยิ้มกระจ่างอย่างสดใส
ฉันตื่นเต้นตักน้ำเล่นเป็นสุขใจ
นี่แล้วไซร้สงกรานต์ที่ฉันคอย