บทกลอนจาก ทานตะวัน

กฤตศิลป์ ชินบุตร

ผมและเพื่อนๆในชุมนุมแสงเทียนแห่งความหวัง 
ได้มีโอกาสไปทำบุญเลี้ยงเด็กที่โรงเรียนคนตาบอด(ในจังหวัดขอนแก่น) 
โดยผมได้มีโอกาสกล่าวบทกลอนสั้นๆว่า
หากเดือนดับอับแสงดวงจันทร์ส่อง
ตะวันพร้องชิงพลบอสงไขย
เทียนเล่มน้อยจักสว่างกลางดวงใจ
เพื่อดวงไทไปสู่ชีวิตงาม
หลังจากนั้นผมไปนั่งกลับกลุ่มนักเรียนที่กำลังทานข้าวก็ได้รับบทกลอนบทนี้
จุดแสงเทียนแสงธรรมให้ส่องจ้า
จุดดวงใจแห่งศรัทธาให้ผ่องใส
จุดประกายแห่งฝันให้หัวใจ
มอบดอกไม้แห่งรักให้แก่กัน
เมื่อไหร่หนาแสงแห่งใจจะปรากฏ
มาแทนทดอนธการม่านหม่นนี้
มีหมู่ดาวล้อมเดือนเอื้อนไมตรี
ฟ้าจะมีมวลมิตรให้แก่กัน
ผมนั่งอ่านกลอนบทนี้แล้วรู้สึกดีใจที่เด็กคนหนึ่งอายุ12 แต่งกลอนได้ดี
และที่ดีใจกว่านั้นคือ ถึงน้องจะตาบอด 
แต่หัวใจกวีน้องกลับสว่างจ้ากว่าดวงตะวัน
ผมเลยมอบกลอนให้น้องว่า
น้องไม่เห็นแต่เป็นเช่นผู้รู้
น้องไม่ดูแต่รู้ว่าน้องเห็น
น้องไม่อยู่เพียงโลกอันเฉียบเย็น
แต่น้องเป็นแสงสว่างที่พร่างพราย
จงมอบกลอนจากโลกกวีนี้
ในความมืดมากที่มีขยาย
จงเป็นดาวเจิดจรัสพรรณราย
และเป็นสายอีกธารวรรณกรรม 
เราจากกันมาแต่มิได้จากตลอดไป เพราะมิตรภาพพึ่งเริ่มต้นขึ้น