....สดุดีพระเชษฐภคินีเธอ

"เพชรสังคีต"

เมฆวิปผุชชิตา ๑๙
มโนน้อมบังคมองค์ศรีพชรกลยา		ซึ่งเสด็จมา
		ณ กรุงไกร
ละแมนสรวงอันสมบูรณนครไท้		สู่นครไทย
		สถิตองค์
ธ ทรงจากแดนฟ้ามาจุติหฤทยประสงค์		เป็นพระพี่ยง	
ยศาเกรียง
ณ เพลานี้จำกลับสู่รตนสุรเวียง		ส่งพระเพียงเสียง
	ประชาครวญ
ฉบัง ๑๖
ยอกรกึ่งเกล้ารัญจวน		เพียงดวงใจหวน
อารมณ์อาลัยพี่นาง
อุตส่าห์ทิ้งภพสุรางค์		มาทรงสำอางค์
อยู่ในสยามธานี
จุติเป็นปิ่นเกศี		ปกเกล้าเมาลี
ประชาทั่วทุกตัวคน
พี่นางองค์ภูมิพล		อานันทมหิดล
ทั้งสองศรีอนุชา
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมา		สารพันนานา
ล้นเหลือจะกล่าวรำพัน
แบ่งเบาชนกชนนีอัน		งานหนักทั้งนั้น
ไม่เผยโอษฐ์บ่นลำเค็ญ
ตามเสด็จหนทางยากเย็น		ทุกข์ท้นแสนเข็ญ
ลืมเหนื่อยเพราะช่วยประชา
รับช่วงราชกิจแม่มา		คือแพทย์อาสา
เยี่ยมเยือนทุกดินถิ่นฐาน
โอ้เจ้าหญิงเมืองไหนปาน		ด้าวไทยสำราญ
ชื่นด้วยเสโทนางเธอ
เกิดในวังฉ่ำบำเรอ		ควรได้ปรนเปรอ
เป็นเอกนางจอมคน
หาใช่ทรงงานหนักล้น		แต่ทรงยอมทน
ทุกข์เข็ญแลกสุขประชา
สุรางคนางค์ ๒๘
			ราชวงศ์จักรี
เกิดนางแก้วศรี		วิไลโสภา
ซึ่งจำจรจาก			ภพสวรรค์มา
เปลื้องทุกข์ประชา		นคราแดนไทย
			ลำบากตรากตรำ
ไม่สมขมคำ			ดินดำย่ำไป
ให้รู้ว่าแห่ง			ที่แหล่งถิ่นใด
แสนลำบากไซร้		ยาตรไปทันที
			กระนี้หรือควร
ดวงใจศรีนวล		แห่งวงศ์จักรี
อันได้เกิดใน			เศวตฉัตรโสภี
ทุกข์ทับชีวี			แลกสุขปวงชน
			โอ้พระพี่นาง
คือจอมสุรางค์			อันได้จรดล
จุติมาจาก			เมืองฟ้าเวหน
เป็นปิ่นมณฑล		ปกเกศเภทภัย
			อันสุรางค์นั้น
ซึ่งจากสวรรค์			นานวันเกินไป
ท้าวเธอจึงเล็ง			ทิพเนตรศรีใส
ให้นางฟ้าไทย		กลับด้าวถิ่นเดิม
			พระกลับสู่สวรรค์
เศร้าหมองสารพัน		จะได้กล่าวเติม
อีกจิตยินดี			ปิติส่งเสริม
หม่อมคืนถิ่นเดิม		แดนรมณีย์
กมล ๑๒
วรนาถนครไทย		จรไป ณ ภพที่
วนิดานราศรี			สถิต์คือพิมานชัย
กรกราบสิปราณต		บทเรศพระนางไทย
จรคืน ณ กรุงไกร		ปิติในประชาเอย ฯ