เสียงรำพันจากยายมี

คนบนเกาะ

   นอนไม่ลง  ปลงใจ  ก็ไม่ถูก
จิตพันผูก  ถึงบ้านเมือง  เรื่องยุ่งเหยิง
ตัวยายมี  ณ ตอนนี้  เหมือนมีเพลิง
เผากระเจิง  แทบวายวอด  มอดเป็นดิน
   หวนนึกถึง  ตอนยายมี  นี้เป็นเด็ก
ตัวเล็กเล็ก   แสนปรีเปรม  เกษมสิ้น
ข้าราชพัฒ  ทะนาไทย  ใครยลยิน
ไม่ปลอกปลิ้น  กินบ้านเมือง  จากเรื่องราว
   นักปกครอง  สมัยนั้น  น่าฝันหา
เขามีค่า  มีหน้าตา  เหมือนผ้าขาว
ประดุจเพชร  เม็ดน้ำดี  สีแวววาว
ประเทศก้าว  ไปข้างหน้า  มิช้าพลัน
   ต่างกับยุค  สมัยนี้  ยายมีเห็น
เกิดประเด็น  ที่จะต้อง  มองให้มั่น
นักปกครอง  หลายคนจ้อง  เข้าฝ่าฟัน
หมายห้ำหั่น  เข้ากัดแทะ  แกะบ้านเมือง
  อยากคัดเลือก  คนดีดี  มีความพร้อม
"อีคิว"น้อม  น่านับถือ  ชื่อลือเลื่อง
ความรู้รอบ  มีเมตตา  มาประเทือง
ช่วยบ้านเมือง  หายสับสน  บนสายทาง
  ได้แต่คิด  อนิจจา  น่าอนาถ
ภาพที่วาด  ช่างริบหรี่  มีมารขวาง
คนไม่ดี  มีมากล้น  บนสายทาง
โบราณอ้าง  น้ำมีน้อย  ย่อมแพ้ไฟ
  จงทำใจ  กันเถอะหนา  ประชาราษฎร์
คนดีนั้น  มิบังอาจ  ก้าวต่อได้
ก็น้ำน้อย  นั้นจะสู้  ได้ฉันใด
จงทำใจ  ปล่อยวิถี  อย่างที่เป็น
   น้ำตาหยด  บนแผ่นล้า  ในนาข้าว
ยายมีเศร้า  ก็อย่างที่  ท่านนี้เห็น
ยายทนได้  แม้ชาตินี้  มีลำเค็ญ
เกิดมาแล้ว  ก็ต้องเห็น  ความเป็นไป
  เก็บกันเถอะ  วาสนา  บ้าอำนาจ
กินกันเถอะ  ท่านเก่งกาจ  และยิ่งใหญ๋
คอรับชั่น  กันเถอะหนา  ตามพอใจ
ยายมีนั้น  ให้อภัย  ท่านทุกคน
  เพลงปลุกใจ  มันดังแว่ว  ในหัวอก
เหมือนโดนชก  ยายมีนั้น  ฝันสับสน
กิเลสหนา  ช่างมากมาย  ในตัวคน
ยายได้ยล  ในชาตินี้  มิห่างไกล
  ขอกรวดน้ำ  แผ่ส่วนบุญ  ส่วนกุศล
ให้แก่คน   ผู้ขายชาติ  อันยิ่งใหญ่
ชาติหน้ามี  ขอจงดล  ให้เปลี่ยนใจ
จงกลับกลาย  จากมารร้าย  เป็นคนดี