ครูจุ้ยของแผ่นดิน ไม่สิ้นอุดมการณ์

เฮาชาวดอย

                                                       สัททุลวิกกีฬิตฉันท์  ๑๙
เอาเศียรต่างชุลิกรพนมดุริยโศก     หมื่นแสนสิทั้งโลก     
 บ่ปาน
ครูจูหลิงรุหะชนวิรัชบุรจารย์	             สืบศิลป์อุดมการณ์ 
  บ่สูญ
คือครูผู้สละสุขอตมบูรณ์	             การุณย์นุเกื้อกูล  
วิชา
แม้ชีพของอตะนี้สิสูญสิมรณา             ขอไทยสงบศา-
   ติพลี
เป็นครูเป็นครุชนสิแก่น ณ ธรณี        เป็นเกียรติศักดิ์ศรี   
อนันต์
                            อิทิสังฉันท์  ๒๐
อัฐฐะมกราวสาสุกร	ตะวันจะเที่ยงชิวาก็มรณ์   
มลายลง
พิมพ์คุณูปการประดับผจง	สยามประเทศไผทสิทรง  - 
 จำวันนี้
                         เกตุมดีฉันท์ ๒๑
	วิปโยคนคร	สุริยะรอนลา
	สูญครุวิชา	ชนะประดับแดน
โคลงขับไม้ (ช่วงรำ)
          ครูจูหลิงร่วงแล้ว     ลาสยาม
เหลือชื่อและเหลือนาม     นั่นไว้     
โดยโลกทั้งโลกสาม     สดับเหตุ
จรรยาพฤติดั่งบริมาสให้     บริบูรณ์
         แสงสูรย์อันส่องหล้า     สว่างหรือ
อวิชชาบ่สิ้นคือ     ครูให้
พายุสิก็ถือ     เทียนสว่าง   
คือประทีปประเทืองไท้     ทีปกร
          พนมกรกราบครูจุ้ย     จูหลิง
ต่างประทีปกราบคนจริง     จรัสกล้า
วิญญาญครูวิญญูสิง         สถิตทิพย์ เถิดนา
ประทีปประดับหล้า      นิรันดร์