ไหว้สาอำลาครู

กรวิกสีม่วง

เหมือนเมื่อวานเพิ่งก้าวเท้าเข้ามาสู่		
อ้อมแขนครูอันอบอุ่นละมุนฝัน
พอรู้ตัวก็ผันผ่านเนิ่นนานวัน			
จวบวันนั้นถึงวันนี้หกปีเต็ม
ครูเคยดุเคยด่าเคยว่ากล่าว			
แต่พวกเรากลับเมินว่า มองว่า เข็ม
ที่คอยทิ่มแทงใจให้เข็ดเค็ม			
ความหลงเล็มกายจิตติดเตือนตาม
	กว่าจะรู้ว่าคำด่ามีค่ายิ่ง			
แท้ที่จริงคือคำสอนพรเสกสาม
ให้คิด-พูด-ทำดี มีพยายาม				
จักนำความสำเร็จสมเจตนา
	ครูจะรู้ไหมนะว่าสำนึก			
ยังรู้สึกผูกพันมั่นปรารถนา
ได้เป็นคนเต็มคนเพราะครูบา			
ท่านเมตตาสั่งสอนมิอ่อนใจ
	ในนามผู้ปกครองของผองศิษย์		
ยังซึ้งติดตราตรึงถึงกาลไหน
ครูคือที่พึ่งพักตระหนักใน			
วันผ่านไป-ลูกเติบโต-โอ้พระคุณ
	เราคือผู้ให้กำเนิดเกิดชีวิต			
ครูคือผู้ลิขิตทางเกื้อหนุน
ดั่งหางเสือคัดท้ายได้การุณย์			
มอบไออุ่นปกป้องเต็มคลองใจ
	จะหาของขวัญใดมาให้สม		
เสกสรรค์แทนคำนิยมที่ยิ่งใหญ่
คงยากยิ่งแม้ดาราว่าวิไล				
ก็คงไม่เท่าค่าคำว่าพระคุณ
	คงมีแต่ความสำนึกระลึกมั่น		
แม้ผ่านคืนผ่านวันอันเสกสุนทร์
ขอกรองคำกลั่นถ้อยร้อยละมุน			
แทนเพรงบุญ ขอไหว้สาอำลาครู
รู้จักกันนานร้อยปีอาจจะมีวันเสื่อมสัมพันธ์   เป็นศิษย์เป็นครูเพียงชั่ววัน ความผูกพันไม่มีมลาย