นิราศกันยายน

นนทสรวง

เดือนสิบสุดฉุดขาดวาสนา
ได้ฤกษ์ทรามสามสิบเดือนกันยา  
ชุลีลาร่ำไห้ใจรอนรอน
ลาแล้วเจ้าเก้าอี้เอ๋ยที่เคยนั่ง        
ที่เคยสั่งลงสลักเซ็นอักษร
ลาเลขานงนุชสุดงามงอน              
อรชรแต่นี้ไซร้คงไกลกัน
เคยถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงนุชเจ้า   
สัญญาเก่ากับน้องให้สองขั้น
แต่ยามนี้มีกรรมเป็นสำคัญ         
ด้วยถึงวันถึงวัยต้องไกลลับ
ผ่านหน้ากรมซมโศกวิโยคย้อน   
ให้อาวรณ์หวั่นไหวดั่งไข้จับ
เคยสนุกสุขสบายต้องหายวับ   
เก็บของกลับบ้านเก่าไปเฝ้าเรือน
ร้อนแผลเก่าเคยพลั้งสันหลังหวะ 
ไปพบปะเฝ้ารองอนง้อเพื่อน
เจ้ารุ่นน้องป้องปิดช่วยบิดเบือน   
ทั้งเหล่าเพื่อนญาติมิตรสนิทกัน
แม่ทัพหลายนายกองที่ครองทัพ   
ต่างเสร็จสรรพสิ้นหมดเรื่องยศขั้น
สิ้นเส้นสนกลแกล้งที่แย่งกัน
กลับหลังหันสู่เคหาน้ำตาพราย
เมื่อคำนึงถึงเคหาน้ำตาตก            
ให้เจ็บอกบ้านน้อยต้องพลอยหาย
กลับบ้านเก่าเมียซ้ำยิ่งช้ำร้าย
หมดสบายสิ้นสนุกทุกข์คงเยือน
จากนี้คงอับเฉาต้องเหงาจิต
เหล่าคู่คิดห่างหายล้วนคลายเคลื่อน
สิ่งที่ฝันพลันดับแม้นกลับเรือน
ยิ่งย้ำเตือนวัยเฒ่าความเศร้าพบ
เกษียณกันวันนี้ต้องดีแน่
หากยึดแต่ตนไซร้คงไม่จบ
สี่สิบปีหลายงานที่ผ่านพบ
คิดว่าจบจากนี้สุขศรีเอย.