นกเขาเถื่อน

ธรรมาภิวัฏ

เจ้านกเขาเถื่อนเอ๋ย.. อยู่เรือนเลี้ยงน้อง
แม่ไปขายของเอ๋ย.. เลี้ยงน้องเถิดพ่อคุณเอย
ลูกเอยแม่จะคิดเปรยอย่างไร
ถึงจะหมดดวงใจที่มีรักให้แก่เจ้า
แม่หาบแม่คอนไม่ท้อไม่ทอนเพื่อเจ้า.. 
ถึงแม่เป็นคนโง่เขรา แต่แม่รักเจ้าจริงใจ
ลูกเอย.. ยากจะเฉลยรำพัน
ว่าหัวใจแม่นั้นห่วงหาอาวรเพียงใด
เจ้าไปศึกษา.. โอ้สาริกาบินไกล
ปีกเจ้าอ่อนคลอนไหว.. แม่เกรงจะไม่กลับคืน 
 
โอ้ลูกเอ๋ย ลูกแม่..
 เป็นห่วงแท้แท้ นะจอมขวัญ
เจ้าจากแม่ไปเนิ่นนานวัน.. เพื่อสร้างความฝันเจ้าให้เฟื่องฟู
แม่ภูมิใจในความคิด แต่ยังหวั่นจิตคิดห่วงเจ้าหนู
สังคมกว้างใหญ่คนมากมายพอดู มีสิ่งงามหรูล่อตาล่อใจ
ปีกเจ้ายังอ่อน เพิ่งซ้อนผลัน
ตามเล่ห์ไม่ทัน.. อาจหวั่นไหว
หากเจ้าเลยละ ไม่รีบสละแบ่งใจ อาจต้องเสียดายค่าความเป็นคน
เจ้าต้องศึกษาวิชาที่หวัง
เพื่อเป็นพลัง แห่งสำเร็จผล
อย่าปล่อยวันให้ลอยอย่าปล่อยใจเสียจน ลืมเหตุลืมผลพิจารณา
แม่อยู่หลังยังคอยเฝ้า วอนพระคุณเจ้าปกปักรักษา
ให้ลูกปรอดภัยจากหมู่อบายนานา
กลับสู่บ้านป่าเต็มค่าของคน
ให้รักถิ่นฐานบ้านเกิดเมืองป่า
ให้ซึ้งคุณค่าข้าวกล้าหยาดฝน
อย่าเหยียดสาบเสื่อเหงื่อไคลคนจน
สละใจของตนเพื่อมวลชนเถิดเอย..