จำลาร้างห่างไกลแสนไหวหวั่น คนที่เคยรักกันต้องไกลหน้า เจ็บปวดรวดร้าวเคล้าน้ำตา หลั่งแทนวาจาหมื่นถ้อยคำ จดจำเสมอรักเธอกว่าสิ่งไหน ยามพี่ห่างหัวใจเจ้าอย่าถลำ หากค่ำคืนฟ้าร้องสายฝนพรำ เจ็บซ้ำอดสูสู้ทนมัน พี่จะฝากรักไปกับดวงดาว สายตาเราสองเกี่ยวเกลียวกลมมั่น หากแม้นเจ้ายอดแห่งชีวัน คิดถึงพลันพึงแหงนมองดารา คำสุดท้ายที่จะให้ยอดชีวิต ฟังสักนิดหยุดร้องน้ำนองหน้า แม้จะไร้คำสาบานและสัญญา โปรดจงรู้ไว้ว่า...ตราบสิ้นดิน สิ้นฟ้า...พี่จึงจะสิ้นซึ่งรักเธอ ...เด็กเมืองยศ.....