อยากจะเขียนบทกวีดีดีบ้าง แต่ก็ช่างยากเย็นไม่เป็นผล อยากจะบอกหัวใจใครสักคน ก็อับจนในคำจะนำมา ไกลไกล เหมือนยิ่งปองยิ่งใฝ่-เกินฟันฝ่า เหมือนยิ่งคิดยิ่งตรองนองน้ำตา เหมือนนิ่งนิ่งยังว้าวุ่นวายใจ อยากจะเขียนบทกวีมีชีวิต แต่ความคิดก็ตีบตันจนหวั่นไหว อยากจะถอดถ้อยคำจากข้างใน ก็ไม่มีสิ่งใดจะวับแวม ไกลไกล น้ำตาทำไมจึงอาบแก้ม ท่ามกลางจันทราในคืนแรม กับดาวที่แต้มเต็มฟากฟ้า
2175
12
1
หน้าส่วนตัว
