หน้าส่วนตัว
อยู่คนเดียวไม่รู้ค่าของตัวเอง เปล่าเปลี่ยวเว้งว้างรอบข้างไม่มีอะไร
เหม่อมองใครๆ ก็ไม่รู้จัก โหยหาความรักมันก็ไม่มาหา
ยื่นมือออกไปจับต้องอากาศ ไม่สามารถจะจับมันได้
ก็เฝ้าขวนขวายโหยหา ตะกายตะเกียกดิ้นรน
แต่ยากเหลือเกินกับตัวฉัน ความรักหนีหายไปแห่งไหน
รอบกายมีผู้คนมากมาย ซึ่งไม่ใช่คนที่ฉันต้องการ
เหมือนโดนสาปแช่งให้ตายทั้งเป็น ไม่มีใครเห็นว่ายังมีฉัน
ไม่รู้วันไหนสิ้นสุดเหมือนกัน เฝ้าภาวนาเมื่อไหร่พ้นคำสาปแช่งเสียที
ให้ฉันรู้สึกว่าไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป
356
1
0
